Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019

Ένας Λυθριανός απόφοιτος του γυμνασίου της Χίοu. A citizen of the town of Erythrai (Lithri) graduate from the High School of the city of Chios


Αντίγραφον
 ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΧΙΟΥ
 ΑΠΟΛΥΤΉΡΙΟΝ

Ο Γεώργιος Μιχ. Σκαφίδας, εξ Ερυθρών, ετών 24 πατρός Ιερέως, ενεγράφη εις το Γυμνάσιον τούτο κατά το σχολικόν έτος 1893-1894 υπ’ αριθ. μητρώου 106, διακούσας δε πάντα τα εν αυτώ διδασκόμενα μαθήματα και την απολυτήριον δοκιμασίαν υποστάς, κρίνεται άξιος του βαθμού (8και 44/50)λ. καλώς και της εις το Πανεπιστήμιον φοιτήσεως. Διήγαγε ο εν των Γυμνασίω κοσμιαίως

Εν Χίω τη 8 Ιουλίου 1898

Ο ΓΥΜΝΑΣΙΑΡΧΗΣ (υπογρ.) Γ.Ι. Ζολώτας ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ (υπογρ. καθηγητών)

Σφραγίδα (ΕΦΟΡΕΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΧΙΟΥ) ότι ακριβές αντίγραφον.
Εν Χίω τη 10 Οκτωβρίου 1914.
Ο Γυμνασιάρχης Χ. Αλιμονάκης

ΣΗΜ. Ο φέρων το απολυτήριον τούτο γίνεται δεκτός εις το εν Αθήναις Πανεπιστήμιον κατ’έγγραφον απόφασιν του εν Ελλάδι υπουργείου των εκκλησιαστικών κτλ. διαβιβασθείσαν εις την Εφορείαν των Δημοσίων Σχολείων της Χίου δια του υπ’αριθ. 288/91 και από 17 Σεπτεμβρίου 1863 εγγράφου του εν Χίω Προξένου της Ελλάδος

Παρατηρήσεις. Από το έγγραφο μαθαίνουμε για ένα Λυθριανό (εξ Ερυθρών) το Γεώργιο Σκαφίδα ετών 24 το 1898 άρα γεννημένο στο Λυθρί το 1874. Ότι ο πατέρας του ο Μιχαήλ Σκαφίδας ήταν ιερέας του Λυθριού. Ίσως ήταν την περίοδο που ο μεγάλος παπάς του Λυθριού ήταν ο προπάππους Κων/νος Στριμπούλης. Ήταν προφανώς ιερέας και όταν ο γιος του εισήχθη στο γυμνάσιο το 1893-4 και όταν απεφοίτησε. Αν ο Γ. Σκαφίδας φοίτησε από το 1893-4, μέχρι το 97-8 σημαίνει πως η εκπαίδευση στο Γυμνάσιο ήταν 5ετής. Γιατί όμως πήγε στη Χίο; Δεν υπήρχε τότε γυμνάσιο στο Λυθρί; Ξέρουμε ότι αργότερα είχε γυμνάσιο και υποθέτω και πριν. Και οι δυο περιοχές ήταν τότε υπό Οθωμανική κυριαρχία για να πει κανείς πως στο Λυθρί δεν επιτρεπόταν σχολεία. Μήπως ήταν πιο φημισμένο το Γυμνάσιο της Χίου;
Τον ξαναβλέπουμε στη Χίο τον Οκτώβρη του 1914. Το Μάη της ίδιας χρονιάς είχαμε τον πρώτο διωγμό. Προφανώς θα είχε γυρίσει στο Λυθρί και θα είχε καταφύγει με την οικογένεια του το 14 στην απέναντι Χίο. Γιατί όμως ζήτησε αντίγραφο του απολυτηρίου; Είχε χάσει κατά το διωγμό τα έγγραφα; Άγνωστο. Στο ονομαστικό ευρετήριο αγροτών προσφύγων από το Λυθρί δικαιούχων αποζημιώσεων εξ ανταλλαγής αναφέρεται ένας Σκαφίδας Γεώργιος του Ιωάννου. Επίσης μια Σκαφίδα Γαρυφαλλιά χήρα του Γεωργίου. Άραγε είχε κάποιος από τους δυο σχέση με το Σκαφίδα του απολυτηρίου;

Ντοκουμέντο που είναι αναρτημένο στα γραφεία των Συλλόγων Αλατσατιανών και Τσεσμελήδων της Αθήνας


HIGH SCHOOL OF CHIOS ISLAND

GRADUATION CERTIFICATE

According to a graduation certificate from the High school of Chios city dated 8th of July 1898, a citizen from Erythrai (Lithri) named George M.  Skafidas, 24 years old and  a priest’s son,  attended lessons during the years 1893-1898 and  graduated  passing  successfully the exams with the degree  8 and 44/50 judged worthy for entering Athens University.  A copy of the certificate was asked again during the year  1914

Remarks. From the document we learn: That his father Michael Skafidas was a priest at Lithri. He was obviously  priest and when his son was admitted to high school in 1893-4 and when he graduated.  If G. Skafidas studied from 1893-4, until 97-8,  means that High school education these years  lasted 5 years. But why did he go to Chios? We know  that at Lithri  there was a high school too.  Was the High school of Chios most famous?  We see  him again in Chios during  October 1914. In May of that year there was the first persecution  of Greeks by  the Turks. Apparently he would have returned to Lithri  after  finishing his studies at university and would have resorted with his family during  1914 on the opposite  island of Chios. But why did he ask for a copy of the certificate? Were lost his  documents during the persecution?  What  was the subject of his studies  at university? Unknown. In the nominative index of refugee farmers from Lythri  entitled to compensation, someone  Georgios Ioannis Skafidas is mentioned. Also a widow of someone  George  Skafidas  Did one of  those have a relationship with Skafidas  of the certificate above?  

Document posted at the office of Alatsata and Tsesme Associations




Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ

Πληροφορίες από τη συγγραφέα  Ευγενία Καλαγκιά-Μουρατίδου

Η Σχολή της Χίου λειτούργησε στο χώρο αυτό από το 1792, με εισήγηση του Αγ. Αθανασίου του Παρίου. Υπήρξε κέντρο διαφωτισμού και σ' αυτό σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε ο μεγαλύτερος Έλληνας διαφωτιστής ο Χιώτης Αδαμάντιος Κοραής. Ο τελευταίος διατηρούσε τακτική αλληλογραφία με τον Νεόφυτο Βάμβα, που διηύθυνε τη Σχολή.
Σημαντικοί διδάσκαλοι της Σχολής υπήρξαν ο Κωνσταντίνος Βαρδαλάχος και ο Ιωάννης Τσελεπής. Η Σχολή, μέχρι την καταστροφή της Χίου το 1822, λειτουργούσε υποδειγματικά διαθέτουσα μεγάλη Βιβλιοθήκη και τυπογραφείο. Οι μαθητές της Σχολής προέρχονταν από όλη την Ελλάδα, υπήρξαν δε και μαθητές από την Αμερική.
Αρκετά χρόνια μετά την καταστροφή, το 1839, η Σχολή επαναλειτούργησε ως Γυμνάσιο Χίου και  το 1863 αναγνωρίστηκε ως Γυμνάσιο ισότιμο με εκείνα της ελεύθερης Ελλάδας. Στο Γυμνάσιο αυτό υπηρέτησαν ως διευθυντές, αξιόλογες προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Κόντος καθηγητής Πανεπιστημίου, ο Γεώργιος Ζολώτας ιστορικός της Χίου, ο Γεώργιος Σουρίας, ο Νικόλαος Παπαδάκης καθηγητής της Αρχαιολογίας, ο Παντελής Κοντογιάννης καθηγητής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πρώτος Πρύτανης, ο Γεώργιος Μαδιάς κ.λ.π. Μεταξύ των καθηγητών πρωτεύουσα θέση κατέχει ο Kωνσταντίνος Άμαντος, Βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός, καθηγητής Πανεπιστημίου. 
Το Σχολείο λειτούργησε στις αρχές του περασμένου αιώνα και με εμπορικό τμήμα μέχρι της ιδρύσεως της Εμπορικής Σχολής στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα. Στο υπόγειο φιλοξένησε για αρκετό χρόνο την αρχαιολογική συλλογή που απετέλεσε τη βάση του Αρχαιολογικού Μουσείου που στεγάστηκε το 1921 στο τζαμί της Χίου. Επίσης, την Εθνολογική και Λαογραφική συλλογή Αργέντη, μέχρι την μεταστέγασή της στο Β΄ όροφο της Βιβλιοθήκης Κοραή. Το Γυμνάσιον Χίου γύρω στις αρχές του 20ού αιώνα μετονομάστηκε σε Γυμνάσιον Αρρένων Χίου.

Ο Γεώργιος Ι. Ζολώτας γεννήθηκε το 1845 στα Καρδάμυλα της Χίου και σπούδασε Φιλολογία και Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, όπου ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα άρθρα του για το βουλγαρικό ζήτημα, στην εφημερίδα "Πανόπη" της Σύρου. Επίσης, υπηρέτησε ως γυμνασιάρχης στο γυμνάσιο της Χίου και ταυτόχρονα ξεκίνησε τη συγγραφή της ιστορίας της Χίου, την οποία του ανέθεσε ο επιχειρηματίας Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίσσης. Ο Ζολώτας πέθανε τον Ιούλιο του 1906, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει τη συγγραφή της ιστορίας της Χίου.
  
SCHOOL'S HISTORY 

Information by author: Evgenia Kalagia-Mouratidou

The School of Chios has been operating in this area since 1792,following Saint Athanasius of Paros suggestion. It was a center of enlightenment and in this,  important role played the greatest Greek enlightener  the Chian  Adamantios Korais. The latter kept regular correspondence with Neofytos Vamvas, who directed the School. Important teachers of the School were Constantine Vardalahos and Ioannis Tselepis. The School, until the destruction of Chios in 1822, functioned exemplarily with a large library and printing house. The students of the School came from all over Greece, and there were also students from America. In 1839 several years after the disaster,  the School re-opened as a Gymnasium (High School)  in Chios, and in 1863 it was recognized as a Gymnasium(High School)  equivalent to that of free Greece. In the Gymnasium (High School)  served  distinguished personalities such as Konstantinos Kontos Professor of the University, Georgios Zolotas, historian of Chios, George Sourias, Nikolaos Papadakis, Professor of Archeology, Pantelis Kontogiannis Professor of History of the University of Thessaloniki and First Rector, Georgios Maddias and others. Among the professors, Constantinos Amantos, a Byzantinologist, academician, professor of the University, holds a leading position.

The School functioned at the beginning of the last century and with a commercial department until the founding of the Commercial School  in the second decade of the 20th century. In the basement was hosted for a long time the archaeological collection which formed the basis of the Archaeological Museum, which was housed in 1921 in the mosque of Chios. Also,  Argenti’s Ethnological and Folklore Collection  until its transfer to the 2nd floor of the Korai Library. The Gymnasium of Chios around the beginning of the 20th century was renamed  as  Chios  High School for boys  

Georgios I. Zolotas was born in 1845 in Kardamyla, Chios, and studied Literature and Law at the University of Athens. He dealt with journalism, where his articles in the newspaper "Panopi" of Syros, on the Bulgarian issue, are particularly interesting.  He also served as a headmaster  at Chios High School and at the same time started writing the history of Chios, which was commissioned by the businessman Pavlos Stefanovik Skylissis. Zolotas died in July 1906, without completing the writing of the history of Chios.

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)