Άρθρο από τη σειρά: Η Μηχανή του χρόνου
Παραμονές Χριστουγέννων έστειλε το τελευταίο γράμμα από το μέτωπο. Ζητούσε από την σύζυγό του Σοφία να του στείλει μια φωτογραφία με όλη την οικογένεια. Ήθελε να έχει κοντά του, τα τρία του παιδιά. Είχε δύο κορίτσια, την Μαρίτσα, την Υπατία και τον μικρό Γιάννη που τότε ήταν μόλις δύο ετών. Η φωτογράφηση το 1940 δεν ήταν μια αυτονόητη διαδικασία, αλλά η οικογένεια έσπευσε να βρει φωτογράφο και να ποζάρουν όλοι μαζί. Στη συνέχεια τη ταχυδρόμησαν την φωτογραφία και περίμεναν την απάντησή του....
Εκατοντάδες γράμματα πήγαν και ήρθαν εκείνους τους μήνες από το μέτωπο. Το στρατιωτικό ταχυδρομείο διεκπεραίωνε καθημερινά ένα τεράστιο όγκο αλληλογραφίας. Μάταια όμως η οικογένεια περίμενε γράμμα από το μέτωπο. Ο Βουβούτσης είχε σκοτωθεί. Όπως περιέγραψε μετά τον πόλεμο, ο συμπολεμιστής του Γιώργος Κατσάφαρος, κατά την διάρκεια της μάχης μια οβίδα εξερράγη μπροστά στον στρατιώτη και τον τραυμάτισε θανάσιμα. Σύμφωνα με μια άλλη μαρτυρία, ένας από τους φίλους του τον ανέσυρε ημιθανή και τον μετέφερε στο πρόχειρο ορεινό χειρουργείο, όπου αργότερα ξεψύχησε.
Before Christmas Eve he sent the last letter from the front. He asked his wife Sofia to send him a photo with the whole family. He wanted his three children to be near him. He had two daughters, Maritsa, Yypatia and little John, who was then only two years old. Photographing in 1940 was not a self-evident process, but the family rushed to find a photographer and posing together. Then they posted the photo and waited for his reply ....
Από το άρθρο 1940. «Εν Μετώπω» του Νίκου Καραφωτίου στην Αμαρυσία. ηλεκτρονική πύλη για τα βόρεια προάστεια. 17 Ιουνίου 2016
Ψηλός, γεροδεμένος, μελαχρινός, λιγομίλητος και συνεπής εργαζόμενος όπως αποδεικνύεται και από το βιβλιάριο ενσήμων του που διατηρεί μέχρι σήμερα η οικογένεια του, δεν άργησε να δημιουργήσει και το δική του οικογένεια.
Έτσι, το Νοέμβριο του 1933 παντρεύεται τη γειτονοπούλα του Σοφία Τσαγκέτα από τα Αλάτσατα και σύντομα, το Φεβρουάριο του 1935 αποκτούν το πρώτο τους παιδί, τη Μαρίτσα. Ακολουθεί τον Αύγουστο του 1936, η στράτευσή του στο Πεζικό όπου υπηρετεί στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και συγκεκριμένα στα έργα κατασκευής των οχυρών Ρούπελ, γνωστά ως Γραμμή Μεταξά. Ύστερα από 12μηνη θητεία, επειδή ήταν έγγαμος και πατέρας, απολύεται με διαγωγή αρίστη και επιστρέφει στις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις. Αρχές του 1938, αποκτά το δεύτερο παιδί του το Γιάννη ενώ το 1939 χάνει τον πατέρα του και αναλαμβάνει πλέον τη φροντίδα και της χήρας μητέρας του.
Τον Μάιο του 1940 έρχεται στον κόσμο και το τρίτο παιδί, η Υπατία. Ξαφνικά, ύστερα από 5 μήνες, ξεσπάει και στη χώρα μας η παγκόσμια καταιγίδα των καιρών εκείνων. Πόλεμος! Γενική Επιστράτευση. Ο Γιώργος Βουβούτσης καλείται από τους πρώτους, ως έφεδρος οπλίτης πυροβολητής, να υπηρετήσει για μια ακόμη φορά την Πατρίδα. Κατατάσσεται στον 7ο Λόχο του 1ου Συντάγματος Πεζικού που προωθείται ταχέως στο Πολεμικό Μέτωπο και συμμετέχει ενεργά στις αμυντικές, αρχικά και επιθετικές, ακολούθως, επιχειρήσεις του Ελληνικού Στρατού ο οποίος στις 31 Νοεμβρίου καταλαμβάνει την Πρεμετή, στις 10 Δεκεμβρίου το Αργυρόκαστρο και ύστερα από 10 ημέρες εισέρχεται στη Χιμάρα. Σοβαρό εμπόδιο πλέον στην προέλαση των ελληνικών όπλων η στρατηγικής σημασίας κωμόπολη της Κλεισούρας, στις όχθες του ποταμού Αώου, σφηνωμένη μέσα σε βαθιά χαράδρα, να, περιβάλλεται από ψηλές και απόκρημνες βουνοκορφές ισχυρά οχυρωμένες από τον εχθρό.
Οι μάχες που επακολουθούν εκεί, είναι σκληρές, αμφίρροπες και αιματηρές. Ύστερα όμως από μερικές ημέρες, η πλάστιγγα των συγκρούσεων γέρνει προς την πλευρά των Ελλήνων οι οποίοι, καθώς αρχίζει να κάμπτεται η ιταλική άμυνα, καταλαμβάνουν τα πρώτα οχυρά.
Ο εχθρός για να προστατεύσει τα τμήματά του, βομβαρδίζει και πολυβολεί με αεροπορικές δυνάμεις τις ελληνικές θέσεις.
Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 1940: Ο Γιώργος Βουβούτσης στη σύντομη και σπάνια «ανάπαυλα του πολεμιστή» προλαβαίνει να γράψει και να παραδώσει, στο ταχυδρομείο του Λόχου, ένα γράμμα με παραλήπτη την οικογένειά του. Το γράμμα αυτό το οποίο σώζεται μέχρι σήμερα, απλό καθημερινό και ανθρώπινο, δεν αναφέρει τίποτα το ηρωικό, διότι προφανώς τα νικηφόρα και επικά κατορθώματα των Ελλήνων είχαν γίνει πλέον γι’ αυτούς υπόθεση ρουτίνας. Άλλωστε οι πραγματικοί ήρωες πάντα ήταν σεμνοί και λιγόλογοι. Απλώς πληροφορεί τη σύζυγό του Σοφία ότι είναι καλά, έλαβε μαζεμένα 6 γράμματά της και την παρακαλεί να του στείλει αρκετά τσιγάρα, τραχανά και πλιγούρι με λίγο μανέστρα για να τα βράζει να ζεσταίνεται, όπως γράφει. Κυρίως, όμως, ζητάει μια οικογενειακή φωτογραφία για να τον συντροφεύει στις ατέλειωτες μοναχικές του ώρες. Συνεχίζει με ευχές για χρόνια πολλά και υγεία το Νέο Έτος και καταλήγει με τη φράση που χρησιμοποιεί σε όλα του τα γράμματα «Σας γλυκοφιλώ όλους».
Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 1940: Στο Λόχο συμβαίνει ένα απρόοπτο γεγονός. Απολύεται αυθημερόν ο στρατιώτης Μιχάλης Θεοδωρίδης (1900 Σαμψούντα - 1963 Άγιος Στέφανος) από το Μπογιάτι, επειδή η γυναίκα του γέννησε το τέταρτο παιδί τους, ένα κοριτσάκι. Φεύγοντας, παίρνει μαζί του το γράμμα που του βάζει στην τσέπη ο Γιώργος Βουβούτσης για να το παραδώσει στην οικογένειά του, στη γειτονική Νέα Ερυθραία.
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 1940: Η αισθητή βελτίωση των καιρικών συνθηκών κάνει την ημέρα εκείνη ευνοϊκή για αεροπορικές προσβολές. Έτσι το πρωί ξαφνικά εμφανίζεται σμήνος εχθρικών αεροσκαφών που βομβαρδίζουν και πολυβολούν τις ελληνικές θέσεις με ασήμαντα αποτελέσματα και κατόπιν αποχωρούν βιαστικά. Ο Γιώργος Βουβούτσης ορθώνεται στα χαρακώματα και τα παρακολουθεί άφοβα και περιφρονητικά καθώς χάνονται στον ορίζοντα. Αναπάντεχα όμως από την αντίθετη κατεύθυνση εμφανίζονται άλλα τέσσερα εχθρικά αεροπλάνα τύπου ΣΑΒΟΪΑ, που επιστρέφουν από αποστολή προσβολής των Ελληνικών μετόπισθεν. Ένα από αυτά εκτελεί βύθιση και πολυβολεί. Τη σκηνή παρακολουθούν οι υπόλοιποι συμπολεμιστές του, μεταξύ των οποίων κι οι Ερυθραιώτες φαντάροι, Νίκος Γεώργαντζης, Γιώργος Μαγγανάς και Θανάσης Σαρηγκουλές, οι οποίοι του φωνάζουν, ουρλιάζοντας κυριολεκτικά: «Πέσε κάτω Γιώργο! Πρηνηδόν Γιώργο!». Δυστυχώς όμως μια ριπή τον γαζώνει πισώπλατα και το μοιραίο τέλος επέρχεται ακαριαία. Έτσι χάθηκε και έμεινε θαμμένος στα βουνά της Κλεισούρας ο Ερυθραιώτης στρατιώτης Πεζικού Γιώργος Βουβούτσης, μαχόμενος υπέρ βωμών και εστιών για να επαληθευτεί για ακόμη μια φορά το διαχρονικά αιώνιο «Ανδρών Επιφανών Πάσα Γη Τάφος». Στον ήρωα αυτό, ταιριάζουν απόλυτα οι στίχοι του ποιητή: «Με ιδρώτα βρέχει το ψωμί να ζήσει ξέρει με τιμή και να πεθάνει ξέρει».
Κι όμως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Στον πόλεμο εκείνο όπως εξάλλου και σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν και οι λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» που πλήττουν και βασανίζουν με τις τραγικές επιπτώσεις τους στους φίλους και στενούς συγγενείς των πεσόντων στα πεδία των μαχών.
Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 1940, Νέα Ερυθραία. Στο μεσημεριανό τραπέζι ο 3χρονος Γιάννης Βουβούτσης αφήνει ξαφνικά το φαγητό του και ανακοινώνει με ασυνήθιστη σοβαρότητα: «Μαμά ο πατέρας σκοτώθηκε!». «Χριστός και Παναγία, τι είναι αυτά που λες παιδάκι μου», τού απαντά έντρομη η κυρά Σοφία. Αλήθεια, τι τραγική και ανεξήγητη παιδική διαίσθηση...
Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 1940, Νέα Ερυθραία: Ο Μιχάλης Θεοδωρίδης παραδίδει το γράμμα που αναφέραμε στη Σοφία Βουβούτση, η οποία ανύποπτη για την τραγική συμφορά απαντά αμέσως με δικό της, που περιέχει φωτογραφία της με τα παιδιά, συμμορφούμενη μ’ αυτό τον τρόπο στην τελευταία επιθυμία του συζύγου της που είναι ήδη νεκρός αλλά αυτή δεν το γνωρίζει.
Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 1941, Νέα Ερυθραία: Το θλιβερό γεγονός γίνεται γνωστό από επιστολή Ερυθραιώτη στρατιώτη αυτόπτη μάρτυρας του συμβάντος και το νέο διαδίδεται από στόμα σε στόμα αλλά κανείς δεν τολμά να το ανακοινώσει στην χήρα και τα ορφανά. Στο κοντινό σπίτι της Μέλπως Μαπάκη, αδελφής της μητέρας του Γιώργου Βουβούτση, κρυφά κλαίνε και θρηνούν το χαμένο παλικάρι.
Κυριακή 5 Ιανουαρίου 1941:Παρά την απεγνωσμένη αντίσταση των Ιταλών, καταλαμβάνεται η Κλεισούρα.
Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 1941, Νέα Ερυθραία: Ανακοινώνεται επίσημα από τις αρμόδιες αρχές στην οικογένεια του Γιώργου Βουβούτση η απώλειά του. Η ζωή όμως συνεχίζεται... Η 6χρονη Μαρίτσα απορημένη και ανύποπτη αναρωτιέται γιατί δεν έρχεται ο ταχυδρόμος που τον περιμένει ανυπόμονα στην αυλόπορτα του σπιτιού της να της παραδώσει το γράμματα του πατέρα της, όπως έκανε μέχρι τότε. Αυτός βέβαια, κατάλληλα προειδοποιημένος, αποφεύγει συστηματικά την γειτονιά της. Επίσης η ίδια δεν μπορεί να καταλάβει γιατί δεν αστειεύονται πια μαζί της στο σπίτι της θείας της Λουλούς Τσαγκέτα οι κοπέλες που πλέκουν για τους στρατιώτες, όταν προσπαθεί αδέξια να τις μιμηθεί, αλλά αντίθετα δεν συγκρατούν τα δάκρυα τους όταν την βλέπουν.
Παρασκευή 28 Μαρτίου 1941, Αθήναι: Απονέμεται πολεμική σύνταξη στη χήρα Σοφία Βουβούτση και τα τρία ορφανά της.
Σάββατο 4 Απριλίου 1941, ελληνοβουλγαρικά σύνορα: Η Ελλάδα υφίσταται απρόκλητη επίθεση από τα χιτλερικά στρατεύματα.
Τρίτη 29 Απριλίου 1941: Οι γερμανικές δυνάμεις καταλαμβάνουν την Αθήνα.
Αύγουστος 1941, Νέα Ερυθραία: Η μητέρα του Γιώργου Βουβούτση μην μπορώντας να συμβιβαστεί με την ιδέα του χαμού του, πικραμένη αφήνει την τελευταία της πνοή.
Δεκέμβριος 1941, Νέα Ερυθραία: Οι Γερμανοί πληροφορούνται το ιστορικό της οικογένειας και προσπαθούν υποκριτικά να την εξευμενίσουν. Με αφορμή επιπόλαιο τραυματισμό του μικρού Γιαννάκη Βουβούτση δείχνουν ψεύτικο και υστερόβουλο ενδιαφέρον παρέχοντας στην ορφανική οικογένεια ιατρική συνδρομή, χρήματα, μερικά τρόφιμα και γλυκίσματα. Τα χρήματα, πραγματικά αργύρια, καίγονται και τα φαγώσιμα παρά την βασανιστικά θανατηφόρα πείνα που επικρατεί πετιούνται στον κάδο των σκουπιδιών.
Στη δεύτερη επίσκεψη των Γερμανών, η κυρά Κακουλή Χατζηφώτογλου, η πιο θαρραλέα της γειτονιάς, αναλαμβάνει να τους πληροφορήσει ότι η οικογένεια Βουβούτση έχει μετακομίσει στην Αθήνα, ενώ στην πραγματικότητα τα μέλη της κρύβονται σε ένα σπιτάκι που διαθέτουν στην οδό Λύρα της Νέας Κηφισιάς.
Στα δύσκολα χρόνια της ανυπόφορης κατοχής που συνεχίζεται, η Σοφία Βουβούτση, αληθινή ηρωίδα μάνα και με τη βοήθεια που της παρέχουν τα αδέλφια της (Γιώργος, Φώτης, Γιάννης και Δημήτρης Τσαγκέτας) κατορθώνει να αναστήσει και να μεγαλώσει με κόπους και θυσίες τα τρία ανήλικα παιδιά της.
5 Αυγούστου 1949, Αθήνα: Στο θέατρο Ολυμπία σε μια σεμνή τελετή απονέμεται στην οικογένεια «Δίπλωμα Ευγνωμοσύνης» για τον υπέρ πατρίδος ηρωικά πεσόντα.
28 Οκτωβρίου 1952, Κηφισιά: Στο Μνημείο Πεσόντων που βρίσκεται μπροστά στο Ζηρίνειο εορτάζεται η 12η επέτειος του «ΟΧΙ», παρουσία πλήθους κόσμου. Οι συγκινητικές στιγμές γίνονται πράγματι και σπαρακτικές καθώς από την παράταξη των μαθητριών της Α’ Γυμνασίου ξεχωρίζει και αποσπάται η αδύνατη φιγούρα ενός κοριτσιού, το οποίο αφού πλησιάζει το μνημείο σταυροκοπιέται, γονατίζει και κλαίγοντας με αναφιλητά, αγκαλιάζει και φιλά το ψυχρό μάρμαρο στο σημείο που αναγράφεται μεταξύ των άλλων το όνομα ΒΟΥΒΟΥΤΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ. Το κορίτσι αυτό είναι η μικρότερη κόρη του, Υπατία Βουβούτση (σήμερα Πέρρου), η οποία για πρώτη φορά συνειδητοποιεί και πραγματικά την έλλειψη του πατέρα της
11 Νοεμβρίου 1953, Νέα Ερυθραία: Εκδίδεται από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης για την οικογένεια Βουβούτση, άδεια εγκαταστάσεως περιπτέρου στην πλατεία Δεληγιάννη (σημερινή Πλαστήρα). Ο ανάπηρος του Αλβανικού πολέμου Κώστας Κονιδάκης με πραγματική αλληλεγγύη και σε βάρος των δικών του συμφερόντων (διατηρεί και αυτός περίπτερο εκεί) συμφωνεί και συνηγορεί για την λειτουργία του.
28 Οκτωβρίου 1962, Νέα Ερυθραία: Επί κοινοτάρχη Φώτη Βαρδαξή εγκαινιάζεται το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη το οποίο αντιπροσωπεύεται κατά ευτυχή σύμπτωση με ορειχάλκινο άγαλμα πολεμιστή του ‘40, το οποίο ξυπνά και συγκινητικές αναμνήσεις στην οικογένεια.
Μάιος 1979, Νέα Ερυθραία: Πεθαίνει η Σοφία Βουβούτση, χήρα του Γιώργου.
Νοέμβριος 1992, Νέα Ερυθραία: Επί δημαρχίας Δημητρίου Κατσιάνου, ο δρόμος στο Μορτερό πίσω από το Δημοτικό Θέατρο που καταλήγει στο Γυμνάσιο, ονομάζεται κατόπιν ομόφωνης απόφασης του τότε Δημοτικού Συμβουλίου Οδός ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΟΥΒΟΥΤΣΗ.
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2009, Νέα Ερυθραία: Επί δημαρχίας Βασιλικής Ταμβάκη, κατόπιν ομόφωνης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου, τοποθετείται στη βάση του αγάλματος του Ηρώου αναμνηστική πλακέτα προς τιμήν του Γεωργίου Βουβούτση. Την αποκάλυψή της έκανε η κόρη του Υπατία Βουβούτση - Πέρρου, λέγοντας: «Ποτέ δεν τον γνώρισα. Αιωνία του η μνήμη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου