Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2022

Άξος και Αλέων. Δυο ποταμοί και ποτάμιοι θεοί των Ερυθρών. Two rivers and river gods of the Erythrae. Axos and Aleon

Η αρχαία πόλη των Ερυθρών περιβαλλόταν από δυο ποταμούς από τους οποίους υδρευόταν. Τον Άξο και τον Αλέοντα

Ο Άξος που κυλούσε τότε στα βόρεια της πόλης σήμερα είναι ένα ξερό ρέμα.                   

Ο ποταμός Αλέων (γεν. Αλέοντος) ή Αλέος αναδύεται ως πηγή εντός των τειχών της αρχαίας πόλης, κοντά στην Πύλη των Κλαζομενών (ΒΑ), και φτάνει στη θάλασσα στον κόλπο στα ΝΑ των Ερυθρών και του σημερινού χωριού με μαιάνδρους.                                                           

Ο ποταμός αναφέρεται στις επιγραφές των Ερυθρών, και ο Πλίνιος το επιβεβαιώνει και επισημαίνει ότι τα νερά του έχουν ένα περίεργο χαρακτηριστικό, όπως το να αυξάνουν την τριχοφυΐα στο ανθρώπινο σώμα. Όπως λέει (Plinius V 117):                                                       

Υπάρχει μια μικρή λίμνη στην έξοδο του ποταμού. Ένα ρέμα πηγάζει από την ανατολική πλευρά των ερειπίων της πόλης των Ερυθρών, περνώντας από τη νότια παρυφή του λόφου που έφερε  την πόλη και  χύνεται στη θάλασσα ακριβώς εκεί. Μερικές από τις πηγές αφετηρίας αυτού του ρυακιού, του οποίου το νερό είναι αλμυρό και θειούχο, που βράζει σε μια μικρή λίμνη, είναι ζεστές, ζεστό νερό πηγής.  Η εσωτερική επιφάνεια της αναφερόμενης μικρής λίμνης  (που σήμερα αποκαλείται Halkapınar) στην έξοδο του κολπίσκου ήταν στρωμένη με πέτρες κατά την αρχαιότητα.

Τα τμήματα του ποταμού κοντά στη θάλασσα έχουν μετατρέψει τη γύρω περιοχή σε βάλτο. Με το δυνατό ρεύμα του μπορεί να λειτουργήσει δύο μύλους

Στις εκβολές του Αλέοντα τοποθετούν οι αρχαιολόγοι το Γυμνάσιο στο οποίο λειτουργούσε σχολείο εφήβων. Σε αυτή την επίπεδη έκταση ίσως να υπήρχε και το στάδιο της πόλης.
Στα νεότερα χρόνια που είχε ερημώσει από ελληνικούς πληθυσμούς η περιοχή, ξεχάστηκαν τα ελληνικά ονόματα και είχαν δοθεί τούρκικα. Έτσι ο ποταμός ήταν γνωστός στους Λυθριανούς σαν Τσάυ (τούρκικα ποταμάκι). Δίπλα στο Τσάυ υπήρχε η εκκλησία του Αϊ Γιάννη στα Γρίπιατα. Εκεί πήγαιναν οι Λυθριανές και έπλυναν και άπλωναν τα ρούχα τους. Γύρω από τον κολπίσκο φαίνονται έντονα και αρχαία υλικά. Ο Piri Reis ανέφερε τον ποταμό ως MA-i Ildır στον χάρτη στο βιβλίο του  Kitab-ı Bahriye. Οι σημερινοί κάτοικοι του Ιλντιρί τον αποκαλούν Azmak δηλ. ξεχείλισμα

Ο αρχαιολόγος καθ. Δρ.Cevder Bayburtluoğlu  στο βιβλίο του Ερυθρές λέει:                                     

Οι  Ερυθρές αργότερα μετατοπίστηκαν προς τη δυτική πλαγιά μεταξύ της Ακρόπολης και της ακτής, στη συνέχεια επεκτάθηκαν στην πεδιάδα που αρδευόταν από τον Αλέοντα και τέλος, εκτός από τον οικισμό στα ανατολικά κατά την ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο, συγκεντρώθηκαν εγκαταστάσεις όπως εργαστήρια παραγωγής στην περιοχή εντός των τειχών στα βόρεια της Ακρόπολης.                           

Το Υδραγωγείο, που κόβει τον ποταμό με κατεύθυνση νότια-βόρεια προς τα βόρεια της ακρόπολης, είναι της βυζαντινής περιόδου. Υπάρχουν ίχνη αρχαίων διωρύγων στα σημεία από όπου περνούσε ο Αλέων.

Ο Αλέων ήταν ανάμεσα στους ποταμούς που λατρευόταν σαν Θεός και αποδιδόταν σε ιερείς. Όπως βλέπουμε σε σχετική επιγραφή το ιερατείο  του ποταμού Αλέοντα που ήταν δευτερεύον μοιραζόταν με άλλους τέσσερις θεούς τον Απόλλωνα Καυκασέα (από το λιμάνι της Χίου Καύκασα), την Αρτέμιδα  Καυκασία τον Λύκειο  Απόλλωνα και τον Δήλιο Απόλλωνα  πωλήθηκε για 270 δραχμές (ένα μέτριο ποσό). Σε ένα ημερολόγιο θυσιών από τις Ερυθρές, ο ποταμός Αλέων δέχεται θυσία ενός ώριμου ζώου (πιθανώς προβάτου) αξίας 24 δραχμών (επιγραφές I.Erythrai 201, c 40–43, Ι.Ερυθραί 207. 51). Αυτό είναι στην ίδια κλίμακα που λαμβάνουν άλλες θεότητες, και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι τα ζώα αντιμετωπίστηκαν με κάποιον ιδιαίτερο τρόπο. Σαν θεός λατρευόταν και ο Άξος

Ποταμός Αλέων σήμερα. Aleon river today



The ancient city of Erythrae was surrounded by two rivers from which it was watered. Axos and Aleon.

The river Axos which then flowed to the north of the city, today is a dry stream.                                      

The river Aleon (n. Aleontos) or Aleos rises as a spring within the walls of the ancient city, near the Klazomenes Gate (NE), and reaches the sea in the bay SE of Erythrae and the present-day village.  The river is mentioned in the Erythraean inscriptions, and roman writer Pliny confirms this and points out that its waters have a curious characteristic, such as increasing the growth of hair on the human body. As he says (Plinius V 117):                                                                                                                   

There is a small lake at the outlet of the river. A stream springs from the eastern side of the ruins of the city of Erythrae, passing the southern edge of the hill that bore the city, and flows into the sea righ­t there. Some of the sources of origin of this stream, whose water is salty and sulphurous, boiling in a small lake, are warm, hot spring water. The inner surface of the mentioned small lake (now called Halkapınar) at the outlet of the creek was paved with stones in ancient times.                                                 

The sections of the river near the sea have turned the surrounding area into a swamp. With its strong current it can operate two watermills.  At the mouth of Aleon, archaeologists have located the Gymnasium, which used to be a school for youth. The city's stadium might also have existed on this flat area.

In last centuries  when the area had been deserted by Greek populations, the Greek names were forgotten and Turkish names were given. Thus the river was later known to Lythrians as Tsay. Next to Tsay there was the church of  Saint John at Gripiata. There, the Lythrian women went and washed and aired their clothes. Ancient materials are also strongly visible around the creek. Piri Reis mentioned the river as MA-i Ildır on the map in his book Kitab-ı Bahriye... Today's inhabitants of Ildır call it Azmak i.e. overflow

The archaeologist Prof. Dr. Cevder Bayburtluoğlu in his book Erythrae says. The Erythrae later shifted to the western slope between the Acropolis and the coast, then expanded into the plain watered by the Aleon, and finally, in addition to the settlement in the east during the Hellenistic and Roman periods, facilities such as production workshops were concentrated in the area within the walls to the north of the Acropolis.

The Aqueduct, which cuts the river in a south-north direction to the north of the acropolis, dates from the Byzantine period. There are traces of ancient canals at the points where the Aleon passed.

Aleon was among the rivers worshiped as Gods and attributed to priests. As we see in a related inscription, the priesthood of the river Aleon which was secondary, was shared with four other gods of Apollo Kaukaseus (from the port of Chios Kaukasa), Artemis Kaukasis, Apollo Lykeios, Apollo Delios and  was sold for 270 drachmas (a modest amount). In a sacrificial calendar from Erythrae, the river Aleon accepts the sacrifice of a mature animal (probably a sheep) whice was worth 24 drachmas (inscriptions I.Erythrai 201, c 40–43, I.Erythrai 207. 51). This is on the same scale as other deities receive, and there is no indication that animals were treated in any special way..Axos was also worshiped as a god

Ποταμός Αλέων σήμερα Aleon river today



Νομίσματα

Οι θεοί του ποταμού είναι μια από τις πιο συχνά εμφανισμένες απεικονίσεις σε νομίσματα στην αρχαιότητα. Πολλοί από τους οικισμούς ιδρύθηκαν κοντά σε πηγές για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε νερό. Τα ποτάμια χρησιμοποιούνταν ως πηγή νερού στην αρχαιότητα (σε ορισμένες περιπτώσεις). Είχαν επίσης μεγάλη σημασία στις μεταφορές. Επομένως, οι οικισμοί κοντά στα ποτάμια το έδειχναν στα νομίσματα που έκοβαν. Οι θεοί του ποταμού απεικονίζονται ως επί το πλείστον ως αρσενικοί, ξαπλωμένοι και ακουμπισμένοι στην υδρία νερού κρατώντας ένα καλάμι στο χέρι.

Ο ποταμός Άξος που αποτελούσε σημαντική πηγή νερού για την πόλη, φαίνεται στα νομίσματα των Ερυθρών όπως στο εικονιζόμενο. Εδώ στην πίσω όψη νομίσματος απεικονίζεται κρατώντας ένα καλάμι και ακουμπισμένος σε υδρία. Στην ίδια πλευρά είναι χαραγμένη η επιγραφή ΑΞOϹ ΕΡΥΘPΑ.

Στα νομίσματα απεικονίζεται ο Αλέων ποταμός, που ήταν  μια άλλη σημαντική πηγή νερού για τις Ερυθρές, στα ανατολικά της ακρόπολης και αναφέρεται στις αρχαίες πηγές. Εδώ σε νόμισμα από την εποχή του Αντωνίνου Πίου, στον εμπροσθότυπο με το πορτρέτο του. Στην οπίσθια όψη του νομίσματος  φαίνεται ο Αλέων να κρατά στο χέρι του ένα καλάμι και να ακουμπάει στην υδρία με την επιγραφή ΑΛΕΩΝ ΕΡΥΘΡΑΙΩΝ.

Νομίσματα του Άξου και του Αλέοντα. Coins of Axos and Aleon 


Coins

River gods are one of the most frequently seen depictions on coins in antiquity. Many of the settlements were established near springs to meet their water needs. Rivers were used as a source of water in ancient times (in some cases). They were also of great importance in transportation. Therefore, the settlements near the rivers showed it in the coins they minted. The river gods are mostly depicted as male, reclining and leaning on the water hydria holding a reed in hand.

The river Axos, which was an important source of water for the city, can be seen on the coins of the Erythreans as shown. Here on the reverse of a coin  is depicted holding a reed and leaning on a hydria. On the same side is engraved the inscription AΞΟΣ ΕΡΥΘΡΑ .

Other coins depict the Aleοn rive. Here on a coin is depicted the portrait of Antoninus Pius. On the reverse side of the coin, Aleon can be seen holding a reed in his hand and leaning on the hydria with the inscription ΑΛΕΩΝ ΕΡΥΘΡΑΙΩΝ

Κεραμικά
Πρόσφατα, τα ερυθραϊκά αγγεία έχουν λάβει μεγάλη προσοχή στην ειδική βιβλιογραφία. Σύμφωνα με κάποιες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 1970 από τους R. Cook, P. Dupont και E. Akurgal, έχουν εντοπιστεί ίχνη αγγειοπλαστικής στα βόρεια, βορειοδυτικά και νοτιοανατολικά της ακρόπολης των Ερυθρών, συμπεριλαμβανομένων και των εκβολών των ποταμών Άξου και Αλέοντος. Το  1988 μια ανασκαφή που έγινε από τον  Özyigit στις εκβολές του ποταμού Άξου, βόρεια της ακρόπολης των Ερυθρών, εντόπισε μια περιοχή παραγωγής αμφορέων

Ceramics

Recently, Erythraean vessels have received much attention in the specialized literature. According to some investigations carried out in 1970 by R. Cook, P. Dupont and E. Akurgal, traces of pottery have been identified in the north, north-west and south-east of the Acropolis of Erythrae, including the mouths of the rivers Axοs and Aleon  In 1988 an excavation by Özyigit at the mouth of the Axos River, north of the Erythrae citadel, identified an area producing amphorae 


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)