Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023

Ο σεισμός του 1881 στη Χίο και τη χερσόνησο της Ερυθραίας. The earthquake of 1881 at Chios and Erythraean peninsula

Κυριακή 3 Απριλίου 1881. Μια σεισμική δόνηση που συνέβη μια μεσημβρινή ώρα, τη στιγμή που όλοι συνέχιζαν τη ζωή τους, ξαφνικά πήρε μακριά από το νησί της Χίου τα κτίσματα και την ιστορία της. Η εκτίμηση του μεγέθους του σεισμού, σύμφωνα με την κλίμακα Richter, ήταν μεταξύ 6,5 και 7,3. Το επίκεντρο του σεισμού βρισκόταν νοτιοανατολικά του στενού μεταξύ της Χίου και του Τσεσμέ.

Ο σεισμός προκάλεσε την καταστροφή χιλιάδων σπιτιών τόσο στο νησί όσο και στον  Τσεσμέ και τα Βουρλά. Από τα 64 χωριά της Χίου, 25 καταστράφηκαν. Ο αριθμός των νεκρών στο νησί ήταν τουλάχιστον 3500. Τα τείχη του Κάστρου της Χίου, της πιο κεντρικής περιοχής του νησιού, υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ σχεδόν όλες οι οικίες μέσα σε αυτό καταστράφηκαν και οι 206 άνθρωποι μέσα στα τείχη έχασαν τη ζωή τους.

Στη χερσόνησο (της Ερυθραίας) όπου βρίσκονται ο Τσεσμές, τα Αλάτσατα και τα Βουρλά, χιλιάδες σπίτια καταστράφηκαν. Οι απώλειες στην περιοχή της Τσεσμέ και των γύρω περιοχών ήταν ως εξής:

Στα Ίλιτζα (Λίντσια), εκτός από το σπίτι του Μεσιέ Ντανιέλ, όλα τα νοικοκυριά είχαν καταρρεύσει ή έγιναν ακατάλληλα για αναστήλωση. Στα Ίλιτζα υπήρχε επίσης ένας τραυματίας.

Στο Ρεῒσντερε, δεν έμεινε τίποτα όρθιο σε κανένα οίκημα, περίπου 500 νοικοκυριά είχαν καταστραφεί, περίπου 2000 άνθρωποι είχαν άστεγοι, 15 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και 65 είχαν τραυματιστεί

Στην Αλάτσατα, περίπου 2000 νοικοκυριά είχαν καταστραφεί, περίπου 10 χιλιάδες άνθρωποι είχαν μείνει άστεγοι, 15 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και 88 είχαν τραυματιστεί.

Στην Κερμεγένη περίπου 80 νοικοκυριά είχαν καταστραφεί, περίπου 250 άνθρωποι είχαν μείνει άστεγοι, 2 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί και 14 είχαν τραυματιστεί.

Στο Λυθρί, περίπου 198 νοικοκυριά είχαν καταστραφεί ή είχαν γίνει ακατάλληλα για κατοίκηση, περίπου 1000 άνθρωποι είχαν μείνει άστεγοι, 4 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί  και 8 είχαν τραυματιστεί.

Από το σεισμό καταστράφηκε και ο ναός της Αγίας Ματρώνας της Χιοπολίτιδος και ανοικοδομήθηκε αργότερα. Αυτό σημαίνει πως είχε χτιστεί πολύ πριν και  πως Χιώτες είχαν εγκατασταθεί στο Λυθρί και πριν το σεισμό

Στο κέντρο του Τσεσμέ, 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ πολλά σπίτια καταστράφηκαν και το κάστρο της Τσεσμέ υπέστη σοβαρές ζημιές. Οι δρόμοι προς Τσεσμέ και Αλάτσατα ήταν φραγμένοι λόγω των ερειπίων και εκδηλώθηκαν επιδημίες ασθενειών.

Ο πληθυσμός της Χίου και άλλων νησιών, που αποδυναμώθηκαν λόγω των μεγάλων καταστροφών που συνέβησαν στη Χίο τον 19ο αιώνα (σφαγή, σεισμοί), θα μεταναστεύσει στη χερσόνησο. Πολλά ακίνητα που ανήκαν σε Χιώτες εμπόρους, αγρότες και ιθαγενείς θα πουληθούν και οι μελλοντικές γενιές θα αποκόπτονταν από κάθε δεσμό με τη Χίο.

Σύμφωνα με τα έγγραφα της Οθωμανικής απογραφής του 1881, ο πληθυσμός των Αλατσάτων  ήταν 4130 και μέσα σε 8 χρόνια ο αριθμός αυτός θα υπερδιπλασιαζόταν και θα έφτανε τους 9700

Οι Έλληνες δεν εγκαταστάθηκαν μόνο στα Αλάτσατα, αλλά και στην Κάτω Παναγιά (Τσιφλίκκιöι), το Λυθρί (Ιλντιρί), την Αγία Παρασκευή (Κιοστέ) και το Ρεῒσντερε. Με την πάροδο του χρόνου, σε αυτά τα χωριά θα μιλιόταν μόνο Ελληνικά. Σύμφωνα με την Οθωμανική αναφορά στον Τσεσμέ του 1881, ο πληθυσμός του ήταν 4055, ενώ μέχρι το 1889 θα ξεπερνούσε τις 20 χιλιάδες και έως το 1914 θα έφτανε περίπου τις 40 χιλιάδες. Η χερσόνησος, η οποία είχε αφεθεί μόνη της επί αιώνες, τώρα άρχισε να ζωντανεύει. Εξελίσσεται σε έναν ολοένα και πιο κοσμοπολίτικο τόπο, προσθέτοντας πλούτο στο εύφορο της έδαφος. Η πλούσια κληρονομιά της Χίου μεταφέρθηκε στη χερσόνησο, και η ιστορία της χερσονήσου πλέον αποτελεί το μέλλον της Χίου. 

Sunday, April 3, 1881. An earthquake that happened at noon, when everyone was living his ordinary life, suddenly took away from the island of Chios its buildings and its history. The estimate of the magnitude of the earthquake, according to the Richter scale, was between 6.5 and 7.3. The epicenter of the earthquake was southeast of the strait between Chios and Cesme.

The earthquake caused the destruction of thousands of houses both on the island and in Cesme and Vourla. Out of the 64 villages of Chios, 25 were destroyed. The death toll on the island was at least 3500. The walls of the Castle of Chios, the most central area of the island, were severely damaged, while almost all the houses inside were destroyed and the 206 people inside the walls lost their lives.

Ιn the peninsula (of Erythraia) where Cesmes, Alatsata and Vourla are located, thousands of houses were destroyed. The losses in the area of Cesme and the surrounding areas were as follows:

In Ilitza (Lintsia), except for Monsieur Daniel's house, all the households had collapsed or were rendered unsuitable for restoration. There was also an injured person in Ilitza.

In Reiesdere, not a single building was left standing, about 500 households were destroyed, about 2000 people were homeless, 15 people were killed and 65 were injured.

In Alatsata, about 2000 households were destroyed, about 10 thousand people were left homeless, 15 people were killed and 88 were injured.

In Kermegeni about 80 households were destroyed, about 250 people were left homeless, 2 people were killed and 14 were injured.

In Lythri, approximately 198 households were destroyed or rendered uninhabitable, approximately 1000 people were left homeless, 4 people were killed and 8 were injured. The church of Agia Matrona of Hiopolitis was also destroyed by the earthquake and rebuilt later. This means that it had been built long before and that Chiotes had settled in Lythri even before the earthquake

In the center of Cesme, 50 people lost their lives, while many houses were destroyed and the castle of Cesme was severely damaged. The roads to Cesme and Alatsata were blocked by the rubble and disease outbreaks occurred.

The population of Chios and other islands, weakened by the great disasters that happened in Chios in the 19th century (massacre, earthquakes), will migrate to the peninsula. Many properties belonging to Chios merchants, farmers and natives would be sold and future generations would be cut off from all ties to Chios.

According to the Ottoman census documents of 1881, the population of Alatsata was 4130 and within 8 years this number would more than double and reach 9700

The Greeks settled not only in Alatsata, but also in Kato Panagia (Tsiflikkiöi), Lythri (Ildiri), Agia Paraskevi (Kioste) and Reῒsdere. Over time, only Greek would be spoken in these villages. According to the Ottoman reference to Cesme in 1881, its population was 4055, while by 1889 it would exceed 20 thousand and by 1914 it would reach about 40 thousand. The peninsula, which had been left alone for centuries, now began to come alive. It is evolving into an increasingly cosmopolitan place, adding wealth to its fertile soil. The rich heritage of Chios was transferred to the peninsula, and the history of the peninsula now constitutes the future of Chios.

Data: The Event That Determined the Destiny of Cesme (Fountain) by Bulut Kurtel


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)