Λίγα στοιχεία για αυτήν συνέλεξα κατά καιρούς από τη μητέρα μου Αγγελική Σκουλούδη το γένος Στριμπούλη :
“Ο Παππούς μου ο Κωνσταντίνος Στριμπούλης ήταν ο μεγάλος παπάς του Λυθριού”
Η μητέρα μου πολλές φορές ανέφερε πως ο παππούς της :
“Hταν συγγενής του Ανδρέα Συγγρού. Πολύ στενή συγγένεια ξάδερφος αλλά τι βαθμού ποιός ξέρει”.
Ο τραπεζίτης, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης, Ανδρέας Συγγρός, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1830 και πέθανε το 1899 στην Αθήνα. Ήταν δευτερότοκος γιος του Δομένικου Τσιγγρού και της Νικολέττας Νομικού. Οι γονείς του κατάγονταν από το Λιθί της Χίου και είχαν εγκατασταθεί στην Κωνσταντινούπολη λόγω του ιατρικού επαγγέλματος του Δομένικου, ο οποίος ήταν ο προσωπικός γιατρός της αδερφής του Σουλτάνου Μαχμούτ Β. Ήταν παντρεμένος με την Ιφιγένεια Ιωάννη Μαυροκορδάτου (πέθανε το 1921).
Τώρα για το βαθμό συγγένεια που είχε ο προπάππος Κωνσταντίνος Στριμπούλης με τον Ανδρέα Συγγρό (ήταν πρώτα ή δεύτερα εξαδέλφια;) δεν έχω προς το παρόν στοιχεία. Στο Λυθρί πολλοί είχαν χιώτικη καταγωγή. Ίσως οι ρίζες των Στριμπούληδων να ήταν από το Λιθί της Χίου γενέτειρα των Τσιγγρών, ίσως η συγγένεια να ήταν όχι από τους Στριμπούληδες αλλά από την μάνα του προπάππου, ή ίσως οι Τσιγγροί να είχαν καταγωγή από το Λυθρί.
Είχα ακούσει αρκετές φορές από τη μητέρα μου ότι όταν είχαν έρθει μετά τον πρώτο διωγμό και έμειναν στα Μανιάτικα (1914-1920), ο πατέρας της Ιωάννης Στριμπούλης προφανώς με αφορμή την συγγένεια, αν και ο Ανδρέας Συγγρός είχε πεθάνει προ πολλού, πήγε ζητώντας χείρα βοηθείας ίσως από την Ιφιγένεια Συγγρού αλλά δεν θυμούμαι αν του προσέφερε κάποια συμπαράσταση ή υποσχέσεις.
“Η πρώτη εξαδέρφη του πατέρα μου Γιάννη ήταν δασκάλα του Λυθριού με το επίθετο Ποδιά. Το σχολείο ήτανε διώροφο σπίτι μονοκόμματο με γύρω γύρω δωμάτια με ταβάνια. Η δασκάλα αισθανότανε τη συγγένεια και με’χε ξεχωριστά. Μού’χε δώσει μια πλάκα με κοντύλι να γράφω”.
Παρατήρ.: Δεν άκουσα αν υπήρχε συγγένεια με τους Ποδιάδες που είχαν πάει στο Ηράκλειο όπως τον Γιάννη Ποδιά ένα από τα Ιδρυτικά στελέχη και καπετάνιο του ΕΛΑΣ Κρήτης και πρωτοκαπετάνιο του ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης που ήταν προσφυγόπουλο που ήρθε από τη Μικρά Ασία στο Λαράνι Ηρακλείου.
Παιδιά του παπά Κωσταντίνου Στριμπούλη :
1. Ο Γιώργης Στριμπούλης :
“Είχε πάει με τον πρώτο διωγμό και παντρεύτηκε στην Κόρινθο (μάλλον στο Κιάτο) με μια Κορίνθια και ίσως ξαναπήγε μετά το 22”.
Εκεί είχαν πάει κατά τον πρώτο διωγμό και δούλευαν και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης αδελφός της μάνας μου και ο άλλος αδερφός της Αντώνης Νικάκης (από άλλο πατέρα).Ο δεύτερος δούλεψε σε αμπέλια σαν κλαδευτής και ανοίγοντας πηγάδια. Αυτό σημαίνει πως πήγαν κοντά στον θείο τους.
2. Ο Παπά Θοδωρής Στριμπούλης*. Ίσως ήταν και αυτός μετά από τον πατέρα του ιερέας στο Λυθρί αν και δεν άκουσα καμιά τέτοια αναφορά από τη μητέρα μου. Δεν ήταν παράξενη αυτή η συνέχεια στην οικογένεια. Κατά την τουρκοκρατία ο τίτλος του ιερέα περνούσε από πατέρα σε γιό και μάλιστα διδόταν προσφορά στις αρχές. Ίσως όμως να ήταν ιερέας και αλλού.
3. Η Άννα :
“Ήταν πολύ όμορφη κοπέλα, καλλονή. Είχε πάρει ένα και τον έλεγαν Χαράλαμπο. Ήρθαν κι αυτοί στον Πειραιά” (εννοεί μάλλον κατά τον πρώτο διωγμό) .
4. “Ο Ιωάννης Στριμπούλης ο πατέρας μου. Έκανε τον Αντώνη με τον πρώτο γάμο που μετά το 22 έμεινε στη Μυτιλήνη. Έμεινε χήρος και μετά πήρε τη μάνα μου την Ουρανία που ήταν και αυτή χήρα και έκανε την Μαρία και εμένα” (Αγγελική τη μητέρα μου) .
“Ο πατέρας μου εκτός από τα αγροτικά (σταφίδες κλπ.)έκανε και καφενείο. Το καφενείο μας ήταν στη μέση σε μια πλατεία κοντά στη θάλασσα. Στην κάτω μπάντα είχε μια τζιτζιφιά και εκεί έβαζε τραπεζάκια και καρέκλες και ερχόταν και πίνανε καφέ. Φορούσε στενά παντελόνια και όχι βράκα. Τον πρώτο διωγμό το 14 ήλθαμε στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Ο πατέρας μου δούλευε στο παλιό Φάληρο σε ένα κεντρικό καφενείο το καλλίτερο σαν μπουφετζής. Το είκοσι ξαναπήγαμε στη Μικρά Ασία ύστερα από έξι χρόνια. Ο πατέρας μου εγύρισε και αυτός και πέθανε πριν το 22. Τον-ε θάψαμε εκεί. Μείναμε λίγο καιρό και το 22 με τον διωγμό ήρθαμε στην Κρήτη.
Ο αδερφός μου Αντώνης ο Στριμπούλης ήταν στρατιώτης. Βγήκε στη Μυτιλήνη όπου χάθηκαν τα ίχνη του”
“Το σπίτι των Στριμπούληδων ήταν πιο ψηλά από την πλατεία του Λυθριού :
Ο παππούς μου ο παπάς είχε ένα τσιφλίκι στην άκρη στο χωριό με σπίτια με περιουσία που έβγαινε ίσαμε την Αγία Ματρώνα και γύριζε κάτω ο δρόμος και πήγαινε στα Γρύπιατα” (περιοχή που ήταν το ποτάμι το Τσάϊ στον κόλπο και ο δρόμος για τον Τσεσμέ.). Είχε μέσα μια πηγή που το νερό κατέβαινε από ένα καλάμι και έτρεχε νύχτα μέρα. Είχε συκιές που έκαναν μεγάλα πρώιμα σύκα τις αμπουρκούνες. Το σπίτι είχε μεγάλη αυλόπορτα σιδερόπορτα. Όταν έμπαινες από την αυλόπορτα μέσα είχε χαλάσματα και πήγαινε μέσα. Εκεί βρήκανε αρχαία. Είπανε ότι βρήκανε ένα δίσκο και είχε τη Βασίλισσα.
Έμπαινες μέσα είχε ένα πηγάδι και μια καρυδιά που έκανε σκιά, και το σπίτι. Είχανε σκάψει από δω κι από κει βάθος ένα μπόι και παραπάνω και περνούσες μέσα και πιο μέσα ήταν η πηγή που λένε ότι περνούσε από το πηγάδι αυτό που ήτανε στο σπίτι μπροστά. Είχε φλέβα και από κει υπήρχε νερό που κατέβαινε στη μεσοχωριά σε μια πλατεία που είχε στη μέση μια βρύση και γύρω γύρω κλειδιά. Έλεγαν πως οι Στριμπούληδες είχαν τα κλειδιά για τα νερά του Λυθριού.
Όταν γυρίσαμε στην αρχή μείναμε στο κάτω σπίτι ( του Στριμπούλη και όχι στο άλλο που ήταν δίπλα στην Ζωοδόχο Πηγή ). Ήρθε και ο Γιώργης ένας αδελφός του πατέρα μου που είχε πάει στην Κόρινθο και είχε κορίνθια γυναίκα. Μείνανε πάνω στην λοτζέτα που είχε δωμάτιο. Γύρω γύρω είχε μπεντένι (στηθαίο) και έμπαινες στο δωμάτιο που είχε ξύλινο πάτωμα και παράθυρα. Όταν γυρίσαμε λείπανε τα πορτοπαράθυρα. Στην αρχή είχαμε βάλει χιράμια και τα ’χαμε καρφώσει στα παράθυρα που ήταν ανοιχτά. Από έξω από το χιράμι πήγαιναν σπουργίτες. Έβαζα το χέρι μου από μέσα αρπούσα ένα αλλά μέχρι να βάλω το χέρι μου απέξω μου ’φευγε. Έβαζα ένα ταψί και το στήριζα στη μια άκρη με ένα ξυλαράκι που είχα δεμένο με σπάγκο. Από κάτω έβαζα σπόρους και όταν πλησίαζαν τα σπουργιτάκια να φάνε τραβούσα το σπάγκο και τα έκλεινε από κάτω από το ταψί. Το σήκωνα για να τα πιάσω και μου φεύγανε όλα”.
* Σε μια φωτογραφία που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση στη Ν. Ερυθραία για το Λυθρί με κύριο ομιλητή
το φιλόλογο Θοδωρή Κοντάρα, απεικονίζεται στιγμιότυπο από την κηδεία στο Λυθρί το 1911 ενός Λεθριανού έμπορου του Δημητρού Μαμούνη. Όπως λέει ο
κ. Κοντάρας : Πίσω δυο παπάδες. Ο ένας πρέπει να είναι ο παπά Στριμπούλης.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες της μητέρας μου ο παππούς της Κων/νος Στριμπούλης ήταν ο μεγάλος παπάς του
Λυθριού. Δεν άκουσα να είχε έρθει στην ελεύθερη Ελλάδα κατά τον πρώτο διωγμό
και ίσως είχε πεθάνει πριν. Άρα υποθέτω
πως ο παπά Στριμπούλης της φωτό του 1911 που σημειωτέον είναι και νέος δεν
πρέπει να είναι αυτός. Ο παπά Κωνσταντίνος είχε και ένα γιό ιερέα τον
παπά Θοδωρή Στριμπούλη. Αν ήταν αυτός παπάς στο Λυθρί μετά τον πατέρα του,
λογικά πρέπει να είναι ο απεικονιζόμενος
στη φωτό.
One of the families of Lithri until 1922 was Strimpoulis' family. As my mother told me :
"My
grandfather Constantine Strimpoulis was the great priest of Lithri"
Comment :
He was probably priest before the first persecution.
Statistics for 1904 indicate that at
Lithri there were two churches,
and two uneducated priests. The village
also had a total of 25 shrines and
chapels (M. Intze: Eastwards of Chios westwards
of Smyrni). Maybe he died before
the first persecution of 1914. All the
churches were destroyed after 1922 by the
Kemalists.
My mother
used to say that her grandfather :
"Was a
relative of Andreas Syngros. A cousin, but who knows of what degree."
The banker,
politician and national benefactor, Andreas Syngros was born in
Constantinople in 1830 and died in 1899
in Athens. His parents came from the village Lithi of Chios and were settled in
Constantinople because of the medical profession of his father who was the
personal physician of sister of Sultan Mahmut B.
I had heard several times from my mother that
when they came after the first expulsion and stayed in Piraeus (1914-1920), her father John Strimpoulis motivated by the
relationship, although Andrew Syngros had died a long time ago, he went seeking a helping hand -perhaps from Syngros’ wife Iphigenia- but I don’t remember if she offered
him any actual support or
just promises.
The
children of Priest Constantine Strimpoulis were:
1.
George Strimpoulis :
"
During the first persecution he had
found refuge in Corinth (probably in Kiato) where he married a
Corinthian woman and maybe they were
established there after the disaster
of 1922". Two of my mother’s brothers went during the first persecution
and worked in Kiato too
2. The
Priest Theodore Strimpoulis. Maybe he succeeded his father in the priesthood of Lithri although I did not hear
anything about that from my mother. It was
common practice during the
Ottoman period, that the priesthood should pass
from father to son.
3. Anna who
was a very beautiful woman was
married with someone named Haralambos. They came too in Piraeus during 1914(first persecution).
4.
"John Strimpoulis my father.
"
He apart the agricultural activities
(raisins, etc.) had a coffee shop which
was near the sea in the village’s square. On the edge of the square
under a jujube tree he had put tables and chairs
and people were going there for their coffee. He was dressed with tight pants (not with the traditional costume). In the first persecution (1914) we came to Piraeus at the area Maniatika. My
father worked in Faliron at a central cafe. During 1920 we went back to Lithri after six years
exile. My father died before 1922 and
was buried there. We didn’t stay for a
long time there. During the great persecution of 1922, we found a refuge in the island of Crete.
My brother
Anthonis Strimpoulis was then in the
armies. He found a refuge in Mytilene
where we lost his tracks "
"The
house of Srtimpoulis’ family was loacated above the square of Lithri :
My
grandfather, the priest had an estate on the edge of the village. There were
houses and fields that were extended from the hill of St Matrona in north, to the river Tsay and to the road to Tsesme in the west. There was an inside spring that
was running night and day. From it the water was coming down to the center of the village on a square that had a fountain in the middle. There was
a big fig tree too. The house had a large iron gate. Inside there were ruins and English archeologists were digging for
antiquities. People were saying that a golden disk with the depiction of the Queen was found .
Deeper on
there was a well and a walnut tree making shade,
and our home.
When we
returned in 1920, we were settled in this
house. Here, George the
brother of my father who had gone to
Corinth and had married a Corinthian
woman, came too.
We stayed in an room upstairs. Around it there was a balcony and from there we were entering the room that had wooden floor and windows. When we
went back we didn’t find doors and
windows panels in our houses. Turks had burned it all. At first we nailed blankets in the open windows. I remember that outside a blanket
many sparrows were twittering. I tried to catch them but they were flying away. I was putting on the
windowsill a baking tray and I supported it at one end with a small stick that I tied with a string. I was putting seeds underneath and when the sparrows
were approaching to eat the seeds I was pulling
the string and i was closing
them below the baking tray. Then I was trying to catch them
but they were all flying"
Then the uprooting followed and these beautiful images were replaced by other terrible ones
that remained indelible in the memory.
In the background
we see two priests. One must be priest Strimboulis. According to my mother's information,
her grandfather Konstantinos Strimboulis was the great priest
of Lithri. I did not hear that he had
come with then during their exiles, and perhaps he died before. So I suppose that the priest Strimboulis in the photo of 1911, which is also young , is not the priest Konstantinos. He also had a son Thodoris Strimboulis a priest too. If he had succeed his father in the priesthood of
Lithri he must logically be the depicted
in the photo.
From a contract of a marriage that took place at the island of
Chios during 1915 a year after the first persecution, we learn about another Strimboulis named Eutechios
* hieromonk from Lithri. He was the priest that married a couple
of Lithrians who during the exile found refuge
in the island. I suppose the priest of
the photo is not the hieromonk Eutechios. I conclude that the priest of the photo
is Theodoros Strimboulis the brother of
my grandfather, Ioannis Strimboulis
Άλλοι Λεθριανοί Στριμπούληδες
Από ένα συμβόλαιο γάμου της Χίου μαθαίνουμε για ένα άλλο Στριμπούλη
τον Ευτύχιο** ιερομόναχο από το Λυθρί που το 1915 τέλεσε εκεί ένα γάμο
Λεθριανών. Από την περιβολή υποθέτω πως
ο ιερέας της φωτό δεν είναι ο ιερομόναχος
Ευτύχιος .Λογικά συμπεραίνω πως αυτός είναι ο παπά Θοδωρής αδερφός του παππού
μου Ιωάννη Στριμπούλη.
** Ο ιερομόναχος Στριμπούλης
από το Λυθρί πήγε νομίζω μετά στην
Ιεραπέτρα*** όπου είναι πολλοί Ρεϊσντεριανοί (Θ. Κοντάρας). Το 1915 τέλεσε στη Χίο ένα γάμο Λεθριανών. Δηλαδή με το διωγμό πήγε
στη Χίο. Που ήταν ιερομόναχος (μοναχός κληρικός που διαμένει σε μοναστήρι) στο
Λυθρί; Προφανώς στην Αγία Ματρώνα. Όπως έλεγε η μητέρα μου: Εκεί
υπήρχε ένας καλόγερος πολύ ψηλός σπανός ο Μάριος που βάφτισε την αδερφή της τη
Μαρία. Άρα λειτουργούσε σα μοναστηράκι. Υπήρχε άραγε συγγένεια του Μάριου με
την οικογένεια; Ο Ευτύχης αφού ήταν από τους
Στριμπούληδες του Λυθρί πρέπει να ήταν
συγγενής. Ποιού βαθμού; Ίσως όχι πρώτου βαθμού για να μην είναι μαζί με τους άλλους
στους διωγμούς.
*** Δεν γνωρίζω από πού ο κος Θ. Κοντάρας άντλησε
αυτήν την πληροφορία. όμως στον κατάλογο των προσφύγων της Ιεράπετρας που έχει
συμπεριλάβει στο βιβλίο της «Μνήμες Μικρασίας» η κ. Μαρία Μαθιουδάκη –Δραγασάκη
δεν αναφέρεται κανένας πρόσφυγας
Στριμπούλης αλλά και κανένας άλλος Λεθριανός.
Other
Lityhrians of Strimboulis' family
**The Hieromonk
Eutechios Strimboulis from Lithri after the
disaster of 1922, found refuge at
Ierapetra of Crete ***says Th. Kontaras. At what monastery of Lithri was as hieromonk ? (monk clergy living in a
monastery) . Apparently at Aghia Matrona. As my mother said: There, was a very tall and beardless monk, with the name Marios, who was her sister Maria’ s godfather. So the
monastery of Lithri was at Agia Martrona. Eutechios as belonging to Strimboulis’ family of Lithri, must have been a relative to us. Of
what degree? Perhaps not of first-degree
because I hadn’t hear that he was with other members of our family during the exiles .
*** I do not
know from where Mr. Th. Kontaras drew
this information. But on the list of the refugees settled at Ierapetra by Mrs Maria Mathioudaki-Dragasaki in her book
"Memories of Asia Minor" there is not mention of a refugee called Strimboulis or any other
refugee from Lithri
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου