Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2022

Ο Λυθριανός Γιάννης Ποδιάς. H Ψυχή του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη. Giannis Podias from Lythri. The Soul of the Democratic army of Greece in Eastern Crete

O Γιάννης Ποδιάς γεννήθηκε το 1912 στο Λυθρί. Οι Ποδιάδες ήταν Λυθριανοί. Όπως έλεγε η  μητέρα μου Αγγελική το γένος Στριμπούλη από το Λυθρί:  Μια πρώτη εξαδέλφη του πατέρα μου (Γιάννη Στριμπούλη), με το επίθετο Ποδιά ήταν δασκάλα στο δημοτικό του Λυθριού. Δεν είχα μάθει λεπτομέρειες για το ποια ήταν ακριβώς η οικογενειακή σχέση με τους Ποδιάδες.  Το επίθετο Ποδιάς απαντάται σήμερα κυρίως στη Χίο σε Καρδάμυλα, Βολισσό και στο Δύστομο (Φωκίδα).  Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ο Γιάννης Ποδιάς ήρθε με την οικογένειά του ως πρόσφυγας και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Λαράνι του Ν. Ηρακλείου.

Το Υπουργείο Γεωργίας και η Επιτροπή Αποκαταστάσεως Προσφύγων για την ευχερέστερη τακτοποίηση των αγροτικών αποζημιώσεων κατάρτισε το 1928 ονομαστικό ευρετήριο των αρχηγών οικογενειών αγροτικώς εγκατεστημένων και των μελών αυτών των οικογενειών δικαιούχων αποζημιώσεων εξ ανταλλαγής. Στο Ονομαστικό ευρετήριο αγροτών προσφύγων από το Λυθρί δικαιούχων αποζημιώσεων εξ ανταλλαγής αναφέρονται οι:

Ποδιά Αικατερ. του Δημ. 
Ποδιά Μοσχούλα του Αναστασίου το γένος Μπαρούμα Κων/νου Λυθρί-Ερυθρών 
Ποδιάς Αναστάσιος του Γεωργίου 
Ποδιάς Ιωάννης του Γεωργ. 
Ποδιάς Νικόλ. του Γεωργ. 

Δεν γνωρίζω για πιο λόγο στον κατάλογο με τις οικογένειες Λυθριανών που εγκαταστάθηκαν στο Νομό Ηρακλείου (δες Ευγενίας Λαγουδάκη –Σασλή: «Ειδικό Προσφύγων». Έκδοση Δήμου Ηρακλείου) δεν γίνεται αναφορά σε οικογένεια Ποδιά 

Όπως αναφέρεται στο άρθρο “70 χρόνια ΔΣΕ. Η δράση του στην Κρήτη”, Έκδοση της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, 2017 και το site Newshub .gr. που απηχούν την άποψη της ιστορίας από την πλευρά της αριστεράς:

Μερικούς μήνες μετά την κατάληψη της Κρήτης από τα ναζιστικά στρατεύματα, το Νοέμβρη του 1941, μεικτό απόσπασμα ναζιστών και χωροφυλακής, με υπόδειξη αρχιδοσίλογου  σκοτώνουν τον πατέρα και τη μητέρα του και καίνε το σπίτι του για απειθαρχία. Ο Γιάννης Ποδιάς διαφεύγει κι από τότε ήταν καταδιωκόμενος και επικηρυγμένος. Στη συνέχει για να τον εκδικηθούν οι φασιστικές δυνάμεις, θα συλλάβουν τα αδέλφια του Μανώλη και Κώστα τα οποία ύστερα από πολύμηνη φυλάκιση θα τα πνίξουν μαζί με δεκάδες άλλους πατριώτες με τη βύθιση του πλοίου “Δανάη” ανοιχτά της Ντίας. Τον αδελφό του Γιώργη αφού τον συνέλαβαν, τον εκτόπισαν στο Νταχάου, ο οποίος πέθανε από της κακουχίες ύστερα από την απελευθέρωση και την επιστροφή του στην Κρήτη.

Ονομάστηκε:  αϊτός του Ψηλορείτη. Ο Γιάννης Ποδιάς, είναι το χαρακτηριστικό δείγμα του λαογέννητου ηγέτη, του ανθρώπου που παρά το γεγονός ότι έχει λίγες γραμματικές γνώσεις, μεταμορφώνεται σε πραγματικό αρχηγό. Ήταν ένας αϊτός των ψηλών βουνών, ένας θρύλος, που ο λαός  της Κρήτης  (εννοεί τους αριστερούς του νησιού) λάτρεψε και τραγούδησε τα κατορθώματα και την ανδρεία του και στο τέλος θρήνησε τον άδικο χαμό του..

Με τις εκπληκτικές ικανότητές του αναδείχθηκε γρήγορα σε καπετάνιο. Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΕΛΑΣ Κρήτης και πήρε με το μέρος του πολλούς οπλαρχηγούς που επηρέαζε, γεγονός που τον ανέδειξε σε καπετάνιο του ΕΛΑΣ στον Ψηλορείτη. Αχώριστος σύντροφος μιας άλλης θρυλικής μορφής της Εθνικής Αντίστασης της Κρήτης, του καπετάνιου Νίκου Σαμαρείτη, θα πάρει μέρος σε όλες τις επικίνδυνες αποστολές των ανταρτών.
Μετά το 1946 και στα χρόνια του Εμφύλιου περνάει στην παρανομία και αναδεικνύεται αρχηγός της ομάδας καταδιωκόμενων αγωνιστών του ΕΛΑΣ στα βουνά της Κρήτης.

Ο Γιάννης Ποδιάς θα είναι ο πρωτοκαπετάνιος του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας) της Ανατολικής Κρήτης. Η δράση του ΔΣΕ θα είναι ολιγόμηνη, από τις 20 Απριλίου 1947 ως τις 2.7.1947, στα Λασηθιώτικα βουνά και στον Ψηλορείτη.

Στις 11 Οκτώβρη 1944 εισέρχεται στο απελευθερωμένο από τον ΕΛΑΣ Ηράκλειο, επικεφαλής του 43ου συντάγματός του. Δυο ημέρες μετά στις 13/11/1944, κατά τη διάρκεια παλλαϊκής συγκέντρωσης στο Ηράκλειο για την απελευθέρωση της πόλης, γίνεται απόπειρα δολοφονίας του, κατά την οποία αχρηστεύτηκε το δεξί του χέρι, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να αναλάβει τα καθήκοντα του ως υποφρούραρχος του μεικτού φρουραρχείου της πόλης του Ηρακλείου.

Μετά την άνοιξη του 1945 θα ζήσει παράνομος στην Αθήνα, με σκοπό τη θεραπεία του τραυματισμένου χεριού του. Τον Απρίλη του 1947, και αφού έχει ήδη επιστρέψει από την Αθήνα, με μία ομάδα 10 ακόμα καταδιωκόμενων θα συγκροτήσει ένοπλη ομάδα στα Λασιθιώτικα βουνά . Η ομάδα αυτή από κοινού και με άλλους θα συγκροτήσουν την ομάδα του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη με καπετάνιο τον ίδιο.

Είχε αρχίσει ο εμφύλιος με διάφορες μάχες. Θα σκοτωθεί τη Δευτέρα 30 Ιουνίου 1947  με δεκάδες ακόμα συμμαχητές του στην Ανατολική Κρήτη.

Ο Καπετάν Μανόλης Μπαντουβάς ήταν αρχηγός της Εθνικής Αντίστασης.  Ο Ποδιάς ήταν πρωτοπαλίκαρο και υπασπιστής του Μ. Μπαντουβά μέχρι το 1943, με πολλά κατορθώματα στο ενεργητικό του, φέρνοντας σε πέρας δύσκολες αποστολές, παρ’ όλο που είχε διαπράξει “εγκληματικές και ηθικές εκτροπές”, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Μ. Μπαντουβάς. Στον εμφύλιο αρχίζει μεταξύ τους πόλεμος αλληλοεξόντωσης. Τελικά οι δυνάμεις της χωροφυλακής του στρατού και του Μπαντουβά τον εγκλωβίζουν στον Αμαριώτικο Ψηλορείτη. Τον σκοτώνουν, τον αποκεφαλίζουν και το κεφάλι του σε ξύλο πάνω το φέρνουν στην Αγία Βαρβάρα, μαζί με το τραυματισμένο χέρι του, από την απόπειρα εναντίον του για λόγους ηθικής του Οπλαρχηγού Μπουτζαλή. Σημειώνει ο Μ. Μπαντουβάς: «Αυτό με στενοχώρησε πολύ, διότι εκτός που ήτον βάρβαρο, ήτο και ψυχικό τραύμα στην ψυχή μου για ένα παλαιό μου συνεργάτη, όπου έτρεφα μεγάλη αγάπη και εμπιστοσύνη κατά την εποχή όπου τον είχα υπό τας διαταγάς μου. Από κει εβαδίσαμε για το Ηράκλειο».  Το Αδερφοφάγωμα των Ηρώων Ευτύχιος Σ. Καλογεράκης. Rethemnosnews.gr.

Giannis Podias was born in 1912 in Lythri, of ionia at west Asia Minor. The Podias family was Lytrian. As my mother  of the lythrian family Strimbouli  told me: A first cousin of my father (Giannis Strimboulis), with the surname Podia, was a teacher in the elementary school of Lythri. I didn’t learn any detail of what exactly was our  family’s  relationship with the Podias’ family. The surname Podias is found today mainly in the island of Chios (Kardamyla, Volissos) and Dystomo (Phokis)

After the Asia Minors’ destruction Giannis Podias came with his family as a refugee and  settled in the village of Larani in the prefecture of Heraklion Crete.

As mentioned in the article “70 years of DSE (Democratic army of Greece- a leftish group). His action in Crete ”, Published by the Crete Regional Committee of the KKE (Communist party of Greece 2017 and the site Newshub .gr. reflecting the view of history from the side of  left:

The fate of the family was tragic. A few months after the occupation of Crete by the Nazi troops, in November 1941, a mixed group of Nazis and the gendarmerie, at the suggestion of a traitor,  killed his father and mother and burned his house for disorder. Giannis Podias escapes and since then he was persecuted and proclaimed. Then, in order to avenge him, the fascist forces will arrest his brothers Manolis and Kostas, who after many months of imprisonment will drown them, together with dozens of other patriots with the sinking of the ship "Danae" off the island of Dia. After his brother was arrested, he was deported to Dachau, and after his release and return to Crete he died because of hardship.

He  was named: Eagle of Psiloritis mountain. Giannis Podias is the typical example of the popular leader, the man who, despite the fact that he has little grammatical knowledge, is transformed into a real leader. He was the eagle of the high mountains, a legend, that the people of Crete (meaning the leftists of the island) adored and sang his achievements and bravery and in the end mourned his unjust loss ..

With his amazing abilities he quickly became a captain. He was one of the founding members of ELAS of Crete (The Greek People's Liberation Army) and took with him many chiefs he influenced, a fact that made him captain of ELAS in Psiloritis mountain. An inseparable companion of another legendary figure of the National Resistance of Crete, Captain Nikos Samareitis, will take part in all the dangerous missions of the guerrillas.

After 1946 and during the Civil War, he passed to illegality and became the leader of the group of persecuted ELAS fighters in the mountains of Crete.

Giannis Podias will be the first captain of the DSE (Democratic Army of Greece) of Eastern Crete. The action of the DSE will be short-lived, from April 20, 1947 to July 2, 1947, in the Lassithi mountains and in Psiloritis.

On October 11, 1944, he entered Heraklion, liberated by ELAS, at the head of its 43rd regiment. Two days later on 13/11/1944, during a popular gathering  in Heraklion for the liberation of the city, an assassination attempt was made, during which his right hand was disused, as a result of which he was unable to assume his duties as his deputy guard of the mixed garrison of the city of Heraklion.

After the spring of 1945 he will live illegally in Athens, in order to treat his injured hand. In April 1947, and after he has already returned from Athens, with a group of 10 more persecuted he will form an armed group in the Lassithi mountains. This team together with others will form the team of DSE in Eastern Crete with himself as captain.

The civil war had begun with various battles. He will be killed on Monday, June 30, 1947 along with dozens of his other allies in Eastern Crete.

Captain Manolis Bandouvas was  leader of the National Resistance in Crete. Podias was the first among the followers  and adjutant  of M. Bandouvas until 1943, with many achievements in his assets, carrying out difficult missions, despite the fact that he had committed “criminal and moral deviations”, as M. Bandouvas mentions in his memoirs. In the civil war, a war of self-destruction begins between them». Eventually, the gendarmerie forces of the army and of Bandouva trapped him in Psiloritis of Amari area. They kill him, behead him and bring his head to a tree in Agia Varvara, together with his injured hand, from the attempt against him for reasons of the morality of Chief Boutzalis.

M. Bandouvas notes:"This upset me a lot, because in addition to being barbaric, it was also a mental trauma in my soul for an old colleague of mine, where I had great love and trust during the time when I had him under my command. From there we walked to Heraklion " (The fratricide of Heroes.  Eftychios S. Kalogerakis. Rethemnosnews.gr.)

Λαράνι. Larani 


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)