Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Tο Λυθρί του 1836 μέσα από την αφήγηση του Άγγλου γεωλόγου Γ. Χάμιλτον.
Lithri of 1836 through the narration of the English geologist W. Hamilton

Ο Άγγλος γεωλόγος William John Hamilton, υπότροφος και αργότερα  πρόεδρος της Γεωλογικής Εταιρείας του Λονδίνου από το 1854 και 1866, έκανε το 1835 μια γεωλογική περιήγηση του Λεβάντε (Ανατολής) με τον Hugh Edwin Strickland, συνεχίζοντας μόνος του στην Αρμενία και σε όλη τη Μικρά Ασία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, επισκέφθηκε  το Λυθρί και τον αρχαιολογικό χώρο των  Ερυθρών από τις 6-13  Δεκεμβρίου του 1836 ( "Έρευνες στη Μικρά Ασία, τον Πόντο και την Αρμενία" τομ. 2)



Το ταξίδι έγινε λίγα χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα των σφαγών του 1821.
Τι γεγονότα είχαν συμβεί εκείνη την περίοδο  ; 

Οι ειδήσεις για την επανάσταση του 1821  στην Ρούμελη και τον Μοριά τη Σάμο και της προετοιμασίας της στη Χίο πέρασαν στην χερσόνησο της Ερυθραίας  όπου άρχισε να διογκώνεται ο αναβρασμός. Οι τούρκοι έντρομοι θα φέρουν 7.000 τακτικό στρατό και πολλούς άτακτους τα  «ταγκαλάκια»( λέξη που ο λαός χρησιμοποιεί για τα δαιμόνια). Τη μεγάλη εβδομάδα συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ο Επίσκοπος Κρήνης Ιγνάτιος που αργότερα πέθανε από τα βασανιστήρια, και μερικοί πρόκριτοι. Ακολουθεί αναρχία. Οι χριστιανοί διώκονται, καθώς φόνοι,  λεηλασίες, βιασμοί ήταν ο καθημερινός απολογισμός. Το ίδιο κλίμα τρομοκρατίας ίσχυε και στις άλλες μεγάλες πόλεις της Ερυθραίας. Η περίοδος αυτή έχει μείνει στην προφορική παράδοση με τις χαρακτηριστικές εκφράσεις : Στα φοβιά, στα μπαργιάκια, και "τον καιρό που περνούσαν τα "μπαργιάκια". Τον Απρίλη του 1822 η Χίος πέφτει στα χέρια των Οθωμανών και σφάζονται 50.000 Χιώτες και 25.000 γυναικόπαιδα μεταφέρονται τον Τσεσμέ για να πουληθούν αργότερα στα σκλαβοπάζαρα. Πολλοί από τους κατοίκους των απέναντι χωριών αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τα λάφυρα από την λεηλασία της Χίου.
Όταν τη νύχτα της 6ης Ιουνίου ο Κανάρης θα ανατινάξει το τούρκικο πλοίο ανοιχτά του Τσεσμέ οι κάτοικοι της Κρήνης πανικόβλητοι εγκαταλείπουν την πόλη τους για να μεταφερθούν στις Κυκλάδες. Παρόμοια και οι κάτοικοι του Καραμπουρνού. Όσοι απομείνουν θα υποστούν την εκδικητική μανία των τούρκων.
Τα πράγματα άρχισαν σταδιακά  να ηρεμούν μετά το 1828. Πολλοί χριστιανοί της χερσονήσου θα επαναπατρίζονται ενισχύοντας τον πληθυσμό της. Στα Βουρλά για παράδειγμα θα επιστέψουν οι κάτοικοι που είχαν διωχθεί με την χορήγηση γενικής αμνηστίας (Στοιχεία από Μ. Ιντζέ : Ανατολικά της Χίου δυτικά της Σμύρνης)

Όπως μας λέει ο Χάμιλτον  που δεν δείχνει και μεγάλη ευαισθησία για τις περιπέτειες των ελλήνων-το κυνήγι των χοίρων είναι σημαντικότερο  γεγονός για αυτόν ώστε να το καταγράψει με λεπτομέρειες – :
«Λίγο μετά την επιστροφή μας, κάποιοι Έλληνες βγήκαν  σε κατάσταση μεγάλου συναγερμoύ για να δουν ποιοι  και τι ήμασταν καθώς  όταν μπήκαμε είχαμε παραλείψει να δείξουμε τα χρώματα (σημαία) μας
Πρόσφατα είχε έρθει ένα πλοίο,(και οι επιβαίνοντες) λεηλάτησαν τα γειτονικά χωριά και  άρπαξαν  την περιουσία τους και τα  ζώα τους  και φαινόταν ανήσυχοι για να μάθουν αν ήταν ενδεχόμενο να τους αντιμετωπίσουμε  με τον ίδιο τρόπο»
Δηλαδή λίγα χρόνια μετά το 28 και ακόμη οι έλληνες ζούσαν με το φόβο και ήταν έρμαια των λεηλασιών των τούρκων και όταν ήρθε το εγγλέζικο καράβι ήταν τρομοκρατημένοι μη γνωρίζοντας αν ήταν τουρκικό . Φαντάζεται κανείς τι έζησαν από τα τούρκικα καράβια και τι τρόμο τους προκαλούσε η θέα τους και μόνο.

Το χωριό ονομαζόταν Λυθρί και από τους Έλληνες και από τους Τούρκους
«το σύγχρονο χωριό ή Ritri (;) βρίσκεται στους  ΒΔ πρόποδες της Ακρόπολης.
«Οι κάτοικοι ήταν όλοι οι Έλληνες». Δηλαδή πάντα το Λυθρί κατοικούνταν από Έλληνες.  
«Ήταν ένα ήσυχο και απομονωμένο σημείο και το απαλό αεράκι, το άγριο ορεινό τοπίο γύρω μας, η πλούσια βλάστηση χωρίς ίχνος καλλιέργειας και τα λίγα  βοοειδή που έβοσκαν στους λόφους για να σηματοδοτήσουν  την ύπαρξη του ανθρώπου, ενέπνευσαν αισθήματα όχι  ασύμβατα με τον τόπο»

Ούτε ίχνος καλλιέργειας  λοιπόν,  ούτε αμπέλια, ελιές, κήποι, αιγοπρόβατα, όνοι, ημίονοι για όργωμα. ‘Ένδειξη ότι και οι Λυθριανοί είχαν μετά το 1821 εγκαταλείψει τον τόπο που είχε αγριέψει όπως ξαναέγινε  περίπου 100 χρόνια μετά,  που όταν γύρισαν από τον πρώτο διωγμό του 14  ξαναβρήκαν τις περιουσίες τους ρημαγμένες και αγριεμένο τον τόπο. Μόλις είχαν αρχίσει να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους από την αρχή. 
Πράγματι  είχαν εγκαταλείψει το Λυθρί μετά την επανάσταση τυ 1821 : «Το γεγονός ήταν ότι είχαν  αναγκαστεί  να φύγουν πριν μερικά χρόνια και τα ζώα εκτρέφονταν ανενόχλητα στο νησί».

Η αναφορά που κάνει  σε βυζαντινό κάστρο «ενώ η κορυφή στέφεται με τα ερείπια ενός κάστρου, προφανώς βυζαντινού, τα κύρια υλικά του οποίου  έχουν προέλθει από το παρακείμενο θέατρο»,  ίσως αφορά πράγματι κάστρο πάνω από το θέατρο. 
Μπορεί όμως να αναφέρεται στα ερείπια  του παλιού ναού της Αγίας Ματρώνας πιο πέρα  αν και οι πηγές αναφέρουν ότι  καταστράφηκε αργότερα στους  σεισμούς  του 1881-3. 

                    
                                          Περιγραφή του Χάμιλτον *

*Μετάφραση μου από το αγγλικό κείμενο :
Τελικά  αγκυροβολήσαμε  στο ευρύχωρο λιμάνι των Ερυθρών  περιβαλλόμενο από ακρωτήρια  και νησιά, ανάμεσα στα οποία είχαμε τη δυνατότητα να βρούμε το δρόμο μας με τη βοήθεια ενός εξαιρετικού γραφήματος για το οποίο ήμασταν υπόχρεοι στον Πλοίαρχο Graves, που διοικούσε το «Beacon», που τότε τοπογραφούσε την ακτή  της Ιωνίας και της Καρίας. Ήταν ένα ήσυχο και απομονωμένο σημείο και το απαλό αεράκι, το άγριο ορεινό τοπίο γύρω μας, η πλούσια βλάστηση χωρίς ίχνος καλλιέργειας, και τα λίγα  βοοειδή που έβοσκαν στους λόφους για να σηματοδοτήσουν  την ύπαρξη του ανθρώπου, ενέπνευσαν αισθήματα όχι  ασύμβατα με τον τόπο.  Μετά την αγκυροβόληση  στο στενό κανάλι αποβιβαστήκαμε  σε μερικά από τα νησιά, και βρήκαμε ποικιλία από βολβώδη φυτά που αναπτύσσονται μέσα από τις ρωγμές και  τα διάκενα των βράχων.

Λίγο μετά την επιστροφή μας, κάποιοι Έλληνες βγήκαν  με  μεγάλο συναγερμό για να δουν ποιοι  και τι ήμασταν καθώς  όταν μπήκαμε είχαμε παραλείψει να δείξουμε τα λάβαρα μας . Ανέφεραν ότι  πρόσφατα είχε έρθει ένα πλοίο, λεηλάτησαν τα γειτονικά χωριά, και  άρπαξαν  την περιουσία τους και τα  ζώα τους, και φαινόταν ανήσυχοι για να μάθουν αν ήταν ενδεχόμενο να τους αντιμετωπίσουμε  με τον ίδιο τρόπο. Παραμείναμε  εδώ για μια ολόκληρη εβδομάδα,  που την περάσαμε πιο ευχάριστα εξερευνώντας  την περιοχή και τα ερείπια των αρχαίων Ερυθρών που ακόμη ονομάζονται  Ritri (εννοεί  Λυθρί) από τους Έλληνες και τους Τούρκους. Βρίσκεται σε μια  μικρή προσχωσιγενή πεδιάδα στις εκβολές του ποταμού Aλέοντα, μερικές από τις πηγές του οποίου  βρίσκονται στην ίδια την πόλη.

Η πόλη κοιτάζει προς  τη Δύση, και μπορεί να  επισημανθεί ολόκληρη η έκταση των Ελληνιστικών τειχών, από την  αρχή τους κοντά στο λιμάνι στο νότιο άκρο της πόλης, μέχρι το  βόρειο σημείο, όπου και τερματίζουν σε  ένα  ψηλό  βράχο από τραχείτη. Η πεδιάδα στην οποία στάθηκε η πόλη,  περιζώνεται από δυο  δευτερεύουσες κορυφογραμμές των ασβεστολιθικών  βουνών  που βρίσκονται στα ανατολικά. Το τείχος, που ακολουθεί  ακανόνιστα κατά μήκος αυτών των λόφων, συνδέεται με ένα ισχυρότερο τμήμα, το οποίο εκτείνεται σε όλη την πεδιάδα περίπου ένα μίλι από την ακτή, και προστατεύεται από ένα μεγαλύτερο αριθμό  πύργων από ότι το υπόλοιπο. Παντού, όμως τα τείχη  είναι καλά ενσωματωμένα στο ισόδομο σύστημα (σύστημα δόμησης τοίχων και τειχών σε συνεχείς ισοϋψείς στρώσεις ισομεγεθών ορθογώνιων πλίνθων ή λίθων), εκτός από ένα μικρό μέρος τους τα  οποία διαπερνούν  την πεδιάδα, και αποτελούνται είτε από  μπλε μάρμαρο ή κόκκινο τραχείτη, με το πρώτο να διαφοροποιείται σε ένα μέρος, όπου είναι πάνω από είκοσι μέτρα ύψος, από δύο σειρές από τραχείτη, που παρουσιάζουν ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Τα ερείπια αρκετών πυλώνων   μερικοί από τους  οποίους είναι ασυνήθιστης κατασκευής, είναι ακόμα ορατά, και έξω από αυτά προς τα βόρεια και τα ανατολικά ανακαλύψαμε πολλά ερείπια αρχαίων τάφων διαφόρων τύπων  και σχημάτων. Οι πηγές, που κυρίως και σε περίοδο ξηρασίας μόνο αυτές,  τροφοδοτούν αποκλειστικά, τον Αλέοντα, αναβλύζουν κοντά στην ανατολική πύλη εντός των τειχών.  Φαίνεται  να είχαν αντιμετωπιστεί  με ιδιαίτερο ευλάβεια, γιατί  κοντά τους ήταν πολλά ερείπια τοίχων υδραγωγείων, επιπέδων και   θεμελίων κτιρίων με ναούς.

Μεταξύ αυτών βρήκαμε να κείτονται στην κοίτη,  τα θραύσματα μιας επιγραφής, σπασμένοι μαρμάρινοι κίονες και επιστύλια, και τρία μεγάλα ιωνικά κιονόκρανα από ερυθρό τραχείτη  και τα οποία προφανώς ανήκαν σε κάποιο αρχαίο κτίριο. Αλλά ένα από τα πιο αξιόλογα από αυτά τα λείψανα ήταν ένας τοίχος  που υποστήριζε μια πλατφόρμα, τριάντα οκτώ μέτρων μήκους  το χαμηλότερο μέρος της  οποίας αποτελείται από ένα όμορφο δείγμα της  κυκλώπειας αρχιτεκτονικής,  με τις γωνίες των διαφόρων κυβόλιθων να είναι κομμένες πολύ αιχμηρές , ενώ  πάνω ήταν υψωμένη μια υπερκατασκευή σε ισόδομο σύστημα, χτισμένη με μεγάλη συμμετρικότητα  . Το σημείο μπορεί να ήταν αυτό του ναού του Ηρακλή που αναφέρεται από τον Παυσανία, και τα ιωνικά κιονόκρανα στην κοίτη του ρέματος μπορεί να ανήκαν σε αυτό. Το τείχος της πόλης αφού διαπεράσει  την πεδιάδα  μια άλλη σειρά λόφων, και μια δεύτερη κοιλάδα, ανεβαίνει στην κορυφογραμμή που αποτελεί το βόρειο όριο της πόλης. Εδώ είναι χτισμένο πάνω στο συμπαγή βράχο, με γιγαντιαίες βαθμίδες  που είναι κομμένες για να δεχτούν με ασφάλεια το βάρος  της κάτω σειράς των  θεμελίων.  Μια άλλη πύλη, κοντά στην κορυφή του λόφου οδηγούσε  στην βαθιά κοιλάδα πέρα. Πολλοί τάφοι και σαρκοφάγοι, που είχαν προ πολλού ανοιχθεί και λεηλατηθεί  στέκονται  εκτός της βόρειας πύλης, πάνω σε πεζούλες και πλατφόρμες, δεσπόζοντας σε σημείο με υπέροχη θέα της γύρω περιοχής.  Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό σε αυτά τα ερείπια είναι η Ακρόπολη, μια μάζα  ερυθρού τραχείτη, που έχει  βγει  στο κέντρο της πεδιάδας, και απέχει διακόσιες υάρδες (γύρω στα 180 μέτρα)  από τη θάλασσα. Παρά το γεγονός ότι είναι τέλεια ξεκομμένη , είναι ένα τμήμα του ίδιου σχηματισμού  στον οποίο  απολήγει το βόρειο άκρο του τείχους . Τα ερείπια ενός ευρύχωρου θεάτρου, που έχουν εκσκαφεί στο στερεό βράχο, είναι ακόμα ορατά στη βόρεια πλευρά της,  ενώ η κορυφή στέφεται με τα ερείπια ενός κάστρου, προφανώς βυζαντινού, τα κύρια υλικά του οποίου  έχουν προέλθει από το παρακείμενο θέατρο. Τα περισσότερα από τα καθίσματα του κοίλου έχουν φύγει, εκτός από τις γραμμές των ακτινών, επτά τον αριθμό, όπου είναι σχεδόν τέλειες, και  δείχνουν  τις βαθιά κομμένες κλίμακες μεταξύ των κερκίδων, που οδηγούσαν στις  σειρές που έχουν ανατραπεί. Ο εξωτερικός τοίχος της σκηνής στέκεται ακόμα, σχηματίζοντας μέρος  ή συνδεόταν με αυτό που χρησιμοποιήθηκε σαν εσωτερική οχύρωση γύρω από την Ακρόπολη, και μπορεί να εντοπιστεί τόσο προς τα ανατολικά όσο και τα δυτικά. Στην κορυφή του λόφου, και στον τοίχο του κάστρου, ήταν πολλά θραύσματα επιγραφών, μερικά από τα οποία φαινόταν ότι είχαν  συγκροτήσει τμήματα των δημοσίων εγγράφων, επιπόλαια καταστραμμένων  και ιδιοποιημένων  από τους βαρβάρους που είχαν ανεγείρει το κάστρο. Τα στοιχεία με τα οποία οι περισσότερες από αυτές τις επιγραφές γράφτηκαν ήταν εξαιρετικά μικρά. Μια  ήταν αξιοσημείωτη λόγω του ότι είχε κρίνα  σχεδιασμένα   πιο πλατιά από κάθε σειρά των γραμμάτων. Αυτό είναι ένα διάταγμα, που  καταγράφει τις ανταμοιβές και τις τιμητικές διακρίσεις  που απονεμήθηκαν σε ορισμένους πολίτες που είχαν διεξάγει  με επιτυχία έναν πόλεμο, και οι οποίοι θα έπρεπε να  στεφθούν δημοσίως με ένα χρυσό στέμμα. Μια άλλη  που ανασκάψαμε έξω από το τείχος ευκαιριακά, κρίνοντας από την εμφάνιση και το χαρακτήρα της πέτρας ότι  θα μπορούσε να περιέχει μια επιγραφή, αποδείχθηκε ότι είναι το επιστύλιο μιας  πόρτας, στην οποία ήταν μια αφιέρωση στην Αθηνά  ή τη Σίβυλλα Αθηναΐδα  από ένα πρόσωπο του οποίου το όνομα μοιάζει να είναι Αρταξέρξης :

Μια μέρα, ενώ ήμασταν απασχολημένοι με άλλα θέματα, μερικοί από τα ναύτες επισκέφθηκαν  τα ερείπια του θεάτρου και ανατρέποντας διάφορους ογκόλιθους  μαρμάρου, ανακάλυψαν μια επιγραφή  την  οποία, αν και είχαν άγνοια των ελληνικών γραμμάτων, αντέγραψαν τόσο καλά, ώστε όταν την έφεραν  ένα  βράδυ για την επιθεώρηση μου, ήμουν σε θέση να ξεχωρίσω κάθε λέξη σωστά, όπως αποδείχθηκε από μια  επόμενη εξέταση. Άλλες αναθηματικές επιγραφές  βρέθηκαν επίσης κοντά στην ακτή, όπου το σύγχρονο χωριό ή Ritri βρίσκεται στους  ΒΔ πρόποδες της Ακρόπολης. Ο παρεμβαλλόμενος χώρος καλύφθηκε με θραύσματα πλακιδίων και κεραμικών, καθώς και μεγάλα τμήματα ακατέργαστης κόκκινης πέτρας. Στο χωριό απέκτησα μερικά κέρματα, κυρίως των Ερυθρών με μερικά από τις Κλαζομενές, και ένα από την Μιλητόπολη της Ιωνίας, και μερικές κεραμικές λυχνίες. Ένας από τους συντρόφους μου αγόρασε μια  κεραμική πινακίδα  με μια ελληνική επιγραφή. Οι κάτοικοι ήταν όλοι οι Έλληνες.  Και σε μία από τις φάρμες τους  κοντά στα ερείπια βρήκαμε κάμποσο εξαιρετικό κρασί. Ένα άλλο μικρό ρυάκι πέφτει στη θάλασσα στα βόρεια της πόλης, κάτω από τις πεζούλες. Στις όχθες αυτού του ρυακιού  βρήκαμε ένα όμορφο μαρμάρινο βάθρο, με την επιγραφή αρ. 233, αφιερωμένη από το σύνολο της κοινότητας των Ιώνων προς τιμήν ενός  ατόμου  που είχε κερδίσει μια νίκη στους αγώνες ή των Ισθμίων ή των Ακτίων. Κοντά στις εκβολές του Αλέοντα, όπου  είναι ακόμα  κάποια ερείπια του αρχαίου λιμανιού, βρίσκονται  τα ίχνη ενός υδραγωγείου που έρχεται από τα ΝΑ και επικαλύπτεται σε διάφορες  περιοχές από ασβεστολιθικά ιζήματα. Είναι χτισμένο από χαλαρά μπάζα, και φαίνεται να «έχει  περιβληθεί με ογκόλιθους μαρμάρου.

Περίπου μισό μίλι δυτικά του αγκυροβολίου μας ήταν ένα μικρό κατάφυτο νησί, αποτελούμενο  από ασβεστολιθικά πετρώματα, πάνω στο οποίο ήταν πολλές πέρδικες : Μας είπαν ότι στο διπλανό νησί, συνέχεια προς τα δυτικά, θα πρέπει να βρούμε ακόμη περισσότερες, επί πλέον από αγριογούρουνα. Αυτό  το νησί ήταν περίπου τρία μίλια στο μήκος, και από ένα έως ενάμισι  μίλι σε πλάτος, και αποφασίσαμε πριν αφήσουμε τον κόλπο να  πάμε εκεί  για   κυνήγι .  Αποβιβαζόμενοι με το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος, να είναι οπλισμένο με μουσκέτα, πιστόλια, και  πολεμικούς πέλεκες  σχηματίσαμε  μια γραμμή  κατά μήκος του νησιού, όσο η  βραχώδης φύση του  θα επέτρεπε και προχωρήσαμε ρίχνοντας βολές  από το ένα άκρο στο άλλο.

Είχαμε σχεδόν φτάσει στο απώτερο άκρο και δεν είχαμε  δει τίποτα άλλο από  μερικές πέρδικες, όταν εφορμήσαμε σε κάποιο βραχώδες βάθρο που το διέσχιζαν βαθιές χαράδρες, όπου δυο βολές από μουσκέτο συνοδευόμενες από αρκετές δυνατές κραυγές, ανακοίνωσαν ότι το παιχνίδι ήταν σε κίνηση. Το σύνολο της συντροφιάς έσπευσε προς μια βαθιά ρεματιά, η οποία σύντομα περικυκλώθηκε. Και ενώ μερικοί στάθμευσαν επάνω στο χείλος του γκρεμού ή  στον απότομο γκρεμό,  και έπεφταν ομοβροντίες πάνω στον εχθρό που γρύλιζε, ένα άλλο τμήμα κατέλαβε την είσοδο  της ρεματιάς έτσι ώστε να ανακόψει την οπισθοχώρηση του. Σε λίγα λεπτά σταμάτησε το πυρ και ο ένας μετά τον άλλο οι χοίροι στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν είχαν κατρακυλήσει στις  όχθες διάτρητοι από τους  πυροβολισμούς μας. Εμείς σπεύσαμε να συλλέξουμε τα έπαθλα μας  που αποτελούνταν από δύο μεγάλους  χοίρους, μία γουρούνα και τέσσερα γουρουνάκια, με τον θρίαμβο μας να  έχει περιοριστεί σημαντικά  από τις ύποπτες λευκές και κίτρινες τρίχες των θυμάτων μας.
Ωστόσο, τα μεταφέραμε μακριά  στο πλοίο, αλλά  δεχτήκαμε το βράδυ επίσκεψη  από τους ιδιοκτήτες τους, που είχαν δει τη διαδικασία μας από την απέναντι ακτή, και τώρα ήρθαν  να απαιτήσουν αποζημίωση για την  απώλεια τους,  την  οποία στην διευκρίνηση  τους ότι  αν και  επρόκειτο για ελεύθερα γουρούνια δεν ήταν αγριογούρουνα, ήμασταν έτοιμοι αρκετά για να τους την καταβάλουμε. Το γεγονός ήταν ότι είχαν  αναγκαστεί  να φύγουν πριν μερικά χρόνια και τα είχαν εκθρέψει  ανενόχλητα στο νησί.

13 Δεκεμβρίου -  Στη συνέχεια  είπαμε  αντίο στο Ερυθρές, και  συνεχίσαμε  τον περίπλου μας στην ακτή της Ιωνίας


English geologist William John Hamilton, fellow and later  president (1854-1866) of the Geological Society of London,  made a geological tour of the Levant with  Hugh Edwin Strickland, continuing on his own through Armenia and across Asia Minor.
During his travel in 1836 (from 6th -13 of December) he visited ancient  Erythrai and the village Lithri  (description in vol. 2)
Τhis  journey took place  a few years after the tragic events of the massacres of 1821. What events happened  during these years ?


The news about the Greek  revolution  of 1821 in mainland Greece and in the island of  Samos and its  preparations in Chios  were spread in the peninsula of Erythrai  and people heard it  with enthusiasm. The terrified Turks led 7.000 regular troops and rebels called "Tagalakia (a word people uses for demons).
During Holy Week the Bishop of Krini (Tsesme) Ignatius who later died from the tortures was  arrested and imprisoned as well as, some representatives of Christians. What followed was anarchy. Christians were persecuted, and murders, lootings and rapes were happening daily .The same happened in other major cities of Erythrai. This period is remembered in oral tradition with characteristic expressions such as : “the fear”  and “the time when flags were passing”. In April 1822, Chios fell to the Ottomans who slaughtered 50.000  people and 25.000 Chian women were carried to Cesme for slavery bazaars.  When at night of June 6 Kanaris  blew up the Turkish ship near Tsesme its residents leaved in panic  to the  Cyclades islands. The same happened with the residents of the town Karaburnu. Those remaining would suffer the vengeful fury of the Turks

After 1828, things gradually began to settle down. Many Christians of the peninsula would  be repatriated boosting its population.  For example the  expelled residents of Vurla after  the general amnesty would  return back (M. Intzes : Eastwards of Chios westwards of Smyrna)

Soon after the  return of Hamilton and his company , some Greeks came off in great alarm to see who and what they were. They stated that a short time before, a vessel  came in, its pirates  plundered the neighbouring villages,  carrying off their property and cattle, and seaming anxious to find out whether  the English were likely to treat them in the same way.  

It means that some years after  1828 ,  the Greeks still were living in fear of  looting by Turks and when  they show  the English ship they were  terrified thinking that it was Turkish. So one can imagine what they suffered from the turkish pirates
Then  he says :

Erythrae still called Ritri by the Greeks and Turks " and “The modern village or Ritri (;) is located at NW foot of the Acropolis. "The residents were all Greeks."
These  confirm  that   Lithri  was always  inhabited by Greeks.
“It was a quiet and sequestered spots and the gentle breeze, the wild mountain scenery around us, the rich verdure without a trace of cultivation, and the few cattle grazing on the hills to mark the existence of man, inspired feelings not uncongenial  to the place"

"Without a trace of cultivation, and the few cattle grazing on the hills”  means, no  vineyards, olive plantations, gardens, goats, donkeys, mules for  plowing. His report states that Lithrians had  left (after 1821) their village and their properties were devastated  as happened again 100 years later, when they returned from the first persecution in  1914. They had just begun to start their lives from scratch.

Indeed they  had left Lithri after the revolution of  1821: " The fact was they had been turned out some years before”
The report says about  a Byzantine castle:
“while the summit is crowned with the remains of a castle, apparently Byzantine, the principal materials which have been derived from the adjacent theatre”
Maybe he  refers to a castle above the theater or to the ruins of the old church of St. Matrona  that was rebuilt a few decades later,  although sources say that it was destroyed by earthquakes of 1881-3. 
Translated by Angeliki Skouloudis 

                             Hamilton's description

At length we anchored in the capacious harbour of Erythrai  landlocked  by promontories and islands, amidst which we were enabled to find our way by the help of an excellent  chart for which we were indebted to Captain Graves, commanding the " Beacon," then surveying the coast of Ionia and Caria. It was a quiet and sequestered spots and the gentle breeze, the wild mountain scenery around us, the rich verdure without a trace of cultivation, and the few cattle grazing on the hills to mark the existence of man, inspired feelings not uncongenial  to the place. After casting anchor in the narrow channel we landed on some of the islands, and found  variety of bulbous plants growing amidst the crevices and interstices of the rocks.

Soon after our return some Greeks came off in great alarm to see who and what we were, as we had omitted to show our colours as we entered. They stated that a short time before a vessel had come in, plundered the neighbouring villages, and  carried off their property and cattle, and seemed anxious to find out whether  we were likely to treat them in the same way. We remained here a whole week, most agreeably spent in exploring the neighbourhood and ruins of the ancient Erythrae still called Ritri by the Greeks and Turks. It is situated in a small alluvial plain at the mouth of the river Aleus, some of the sources of which are in the town itself . 

The city faces the west, and the whole extent of the Hellenic walls may be distinctly traced, from their commencement near the harbour at the southern extremity of the town, to the northern point, where they terminate on a lofty rock of trachyte. The plain on which the city stood is skirted by two spurs from the limestone mountains on the east. The wall, carried irregularly along these hills, is connected by a stronger portion which stretches across the plain about a mile from the shore, and is defended by a greater  number of towers than the rest. Everywhere, however, the walls are well built in the isodomous style, except a small part, of that which traverses the plain, and they consist either of blue marble or red trachyte, the former being diversified in one place, where it is upwards of twenty feet high, by two courses of trachyte, producing a singular effect. The remains of several gate-ways, some of which are of unusual construction, are still visible, and outside those to the north and east we  discovered many remains of ancient tombs of various styles and forms. The springs which mainly, and in dry weather solely, feed the Aleus, rise near the eastern gate within the walls. They appear to have been looked upon with peculiar veneration, for near them were many remains of aqueducts walls , terraces, and foundations of buildings with temples.

Amongst them we found the fragments of an inscription, broken marble columns and architraves, and three large Ionic capitals of red trachyte lying in the watercourse, and which had evidently belonged to some ancient building. But one of the most remarkable of these remains was a wall supporting a terrace, thirty-eight feet in length, the lower part of which consisted of a beautiful specimen of Cyclopian architecture, the angles of the different blocks being cut very sharp, while upon it was raised a superstructure in the isodomous style, built with great regularity.. It is represented in the accompanying woodcut : the site may have been that of the temple of Hercules mentioned by Pausanias,  and the Ionic capitals in the bed of the stream may have belonged to it. After crossing the plain, another range of hills, and a second valley, the city wall ascends the ridge which forms the northern limit of the town. Here it is built upon the solid rock, gigantic steps being cut to receive securely the lower course of the foundations ; another gateway near the summit of the hill led into the deep valley beyond. Many tombs and sarcophagi, all of which had been long since opened and rifled, stand outside this northern gate, upon
terraces and platforms, commanding a magnificent view of the surrounding country. A remarkable feature in these ruins is the Acropolis, a mass of red trachyte, which has been erupted in the centre of the plain, and is within two hundred yards of the seashore. Although perfectly detached, it is a portion of the same formation as that on which the northern extremity of the wall terminates. The remains of a capacious theatre are still visible on its north side, excavated in the solid rock, while the summit is crowned with the remains of a castle, apparently Byzantine, the principal materials which have been derived from the adjacent theatre. Most of the seats of the cavea are gone, except in the lines of the radii, seven in number ,  where they are nearly perfect, and show the deep-cut staircases between the cunei, which led to the tipper rows. The outer wall of the scena is still standing, forming part of, or connected with that which served as an inner fortification round the Acropolis, and can be traced both to the east and west. On the summit of the hill, and in the wall of the castle, were many fragments of inscriptions, some of which appeared  to have formed portions of public documents, wantonly destroyed and appropriated by the barbarians who had erected the castle. The character in which most of these inscriptions were written was extremely small * One was remarkable for having lilies drawn wider each row of' letters. This is a decree, recording the rewards and honours bestowed upon certain. citizens who had successfully conducted a war, and who were to be publicly crowned with a golden crown.  Another, which we dug out of the wall on a chance, judging from the appearance and character of the stone that it might contain an inscription, proved to be the architrave of a door, on which was a dedication to Minerva or the sibyl Athenais, by a person whose name appears to be Artaxerxes.:

One day, while we were otherwise engaged, some of the sailors visited the ruins of the theatre, and, in turning over various blocks of marble, they discovered an inscription § which, although ignorant of the Greek letters, they copied so well, that when  they brought it off  in the evening for my inspection, I was able to make out every word correctly, as was proved by a subsequent examination. Other inscriptions,  also dedicatory, were found near the sea-shore, where the modern village or Ritri is situated at the N.W. foot of the Acropolis. The intervening space was covered with fragments of tiles and pottery, and large blocks of coarse red stone. In the village I obtained a few coins, chiefly of Erythrae„ with a few of Clazomenae, and one of Miletopolis of Ionia, and a few terra-cotta. lamps ; one of my companions procured a terra-cotta tablet, with a Greek inscription.  The inhabitants were all Greeks; and at one of their farms near the ruins we obtained some excellent wine. Another small stream falls into the sea to the north of the town, below the terraces. On the banks of this stream we found a handsome marble pedestal, with the inscription. No. 233, dedicated by the whole community of the Ionians in honour or an individual who had gained a victory in the Actian or Isthmian games. Near the mouth of the Aleus, where are still some remains of the ancient port, are traces of an aqueduct coming from the S.E., and incrusted in places with a calcareous sediment. It is built of loose rubble, and appears to 'have been cased with marble blocks .

About half a mile to the west of our anchorage was a small wooded island, consisting of limestone rock, on which were many partridges: we were told that on the adjacent island, further to the west, we  should find still more, besides wild boars  this island was about three miles in length, and from one to one and a half in width, and we determined before leaving the bay to have a  chasse . Landing, therefore, the greater part of the crew, armed with muskets, pistols, and tomahawks , we formed a line across the island as well as its rocky nature would admit, and proceeded to beat it from one extremity to the other. We had nearly reached, the further end, and had seen nothing but a few partridges, when we came upon some rocky ground intersected by deep ravines, where a couple of musket-shots, accompanied by several loud shouts, announced that the game was afoot. The whole party hastened towards a deep glen, which was soon surrounded; and while some stationed upon the brink or the precipice poured volley after volley upon the grunting enemy, another party took possession of the mouth of the glen so as to intercept their retreat. In a few minutes the firing ceased, pig after pig  in endeavouring to escape had rolled down the banks, perforated by our shot. We hastened to collect our prizes, which consisted of two full-grown boars, one sow, and four young grunters; our triumph being considerab1y diminished by the suspicious white and yellow bristles of our victims. However,  we carried them off to the ship, but were visited in the evening by their owners, who had witnessed our proceedings from the opposite shore, and now came to demand compensation
for their loss, which, on their showing that although wild pigs they were not wild boars, we were ready enough to give them. The fact was they had been turned out some years before, and had bred unmolested on the  island.

December 13.—At 'length we bade adieu to Erythrae, and proceeded on our cruise down the coast of Ionia. 
Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)