Η Σιμώ από τις Ερυθρές, ιέρεια του Διονύσου. Simo a priestess of Dionysos from Erythrae

Γυναίκες που  συμμετείχαν σε παραδοσιακές τελετουργικές δραστηριότητες για το Διόνυσο. Η Σιμώ των Ερυθρών ιέρεια του Διόνυσου «Προστάτη της Πόλης» ανέφερε στην αφιέρωσή της ότι ήθελε να την θυμούνται τα τέκνα και οι απόγονοί της (Επιγραφή 1 Ερυθρών  201α)

Μια αφιερωματική  επιγραφή από τις Ερυθρές  που χρονολογείται στον τέταρτο ή τον τρίτο αιώνα π.Χ. δείχνει ότι μια  προτομή  θα μπορούσε επίσης να στηθεί από μια  γυναίκα του ιερατείου:

Σιμώ την [δ’έστη]σ[α] γυνή Ζωίλου Διονύσωι

[ι<ε>]ρέα πρό πόλεως Παγκρατίδεω θυγάτηρ,.

[ει]κ[ό]να με[μ] μορφής, αρετής δ’επίδειγμα και όλβου,

αθ]άνατον μνήμην παισί τε και προγόνοις

Το κείμενο, και ειδικότερα η έκφραση [ι <ε>] ρέας προ πόλεως, προκάλεσε μεγάλη σύγχυση. Όπως και όλοι οι άλλοι οι Merkelbach και Strauber στην πρόσφατη έκδοση τους του  επιγράμματος, πιθανότατα σωστά, υποθέτουν ότι η Σιμώ  ήταν ιέρεια του Διονύσου, ερμηνεύοντας επιπλέον  το «πρό πόλεως» με καθαρά χωροταξική έννοια, και θεωρούν τη Σιμώ ως «Επικεφαλή (υπεύθυνη) των Διονυσιακών υπαίθριων  εκδηλώσεων».  Ωστόσο, όπως έδειξαν πειστικά οι Jeanne και Louis Robert, ο τύπος «ιερέας προ πόλεως» σπάνια έχει ένα ιδιαίτερο νόημα, αλλά συνήθως αναφέρεται στην ιεροσύνη σε μια δημόσια λατρεία που χρηματοδοτείται από την πόλη.  Σε αυτό το τελευταίο, η εικονιστική  έννοια, «προ πόλεως»,  ορίζει τη Σιμώ  ως ιέρεια σε μια λαϊκή  λατρεία  σε αντίθεση με τις λατρείες που καθιερώνονται και διευθύνονται από άλλες ομάδες ή άτομα. Σε σχέση με το θεώνυμο, η έκφραση “προ πόλεως” συχνά αναφέρεται στην προστάτιδα  θεότητα της πόλης, αλλά αυτό δεν ισχύει στην προκειμένη περίπτωση. Επομένως, μια μετάφραση του επιγράμματος θα μπορούσε να γίνει ως εξής:

«Η Σιμώ  σύζυγος του Ζωίλου, ιέρεια της  πόλης, κόρη του Παγκρατίδη, δημιούργησα αυτό το είδωλο της  ομορφιάς και πρότυπο της  αριστείας και του πλούτου, για το Διόνυσο ως αιώνιο ενθύμιο  για τα τέκνα και τους απογόνους μου"

Ως ιέρεια του Διόνυσου, η Σιμώ  δεν εξυπηρετούσε μία από τις  προστάτιδες θεότητες των Ερυθραίων. Ακόμη και λόγω των  κωμικών, μουσικών αγώνων και αγώνων δράματος που συνδεόταν  με τη λατρεία του θεού, οι διονυσιακές γιορτές απολάμβαναν τεράστια δημοτικότητα σε πολλές ελληνικές πόλεις. Ότι αυτό συνέβαινε και στις Ερυθρές, υποδηλώνεται από το γεγονός ότι το ιερό του Διονύσου ήταν εφοδιασμένο  με ένα πέτρινο θέατρο στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.  Επιπλέον, κατά τον τρίτο αιώνα ο Διόνυσος εμφανίζεται εμφανώς στα νομίσματα των Ερυθρών. Την ίδια περίοδο εορταζόταν τα Σελεύκεια  στο θέατρο σε σχέση με τα Διονύσια.  Τα Σελεύκεια τιμώντας  το βασιλιά Σέλευκο τον Α, προφανώς εόρταζαν την  απελευθέρωση των Ερυθρών  από την κυριαρχία του Λυσιμάχου μετά τη μάχη του Κουροπεδίου* το 281 π.Χ. Επιπλέον, όπως έδειξε ο Christian Habicht, οι  νεοϊδρυθείσες εορτές αγώνων  που τιμούσαν τους ελληνιστικούς ηγέτες ήταν συνήθως συνδεδεμένες  με την πιο σημαντική εορτή  μιας συγκεκριμένης πόλης. Όλα αυτά υποδηλώνουν ότι τα  Διονύσια είχαν   ήδη εξέχουσα θέση στις Ερυθρές στο τέλος του  4^ου  αι. και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύνδεση με τα Σελεύκεια συνέβαλε περαιτέρω στη σημασία της εορτής. Είναι πολύ πιθανό ότι η Σιμώ, ως ιέρεια της λατρείας του Διονύσου, ενήργησε σε αυτό το πλαίσιο. Το παράδειγμα της Ερυθραίας έχει ήδη διασαφηνίσει το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν οι  Διονυσιακές εορτές  στην ελληνιστική περίοδο

Στοιχεία: Μετάφραση μου από το «Πόλεις και Ιερείς: Προσωπική  λατρεία στη Μικρά Ασία και τα νησιά του Αιγαίου από την ελληνιστική περίοδο».  Επιμέλεια από την  Marietta Horster και την Anja Klӧckner

Τα excursions and picnics in the countryside παρέφρασα ως υπαίθριες εκδηλώσεις.

Όταν η Σιμώ σύζυγος του Ζωίλου έστησε  τη δική της προτομή στις Ερυθρές  στον τέταρτο ή τρίτο αιώνα π.Χ., ήταν σαφής για τους λόγους για τους οποίους αφιέρωσε το μνημείο και για τα επιδιωκόμενα  αποτελέσματα.  Το είδωλο ήταν μια απεικόνιση, που καταδεικνύει  ουσιαστικά -και την διαχρονικότητα-της ομορφιάς  και της αρετής της Σιμώ. Το ίδιο το μνημείο ήταν απτή, φυσική απόδειξη του μεγάλου πλούτου της Σιμώ  - στα τέλη του 4ου αιώνα. Μια χάλκινη προτομή η οποία θα μπορούσε να κόστιζε  3.000 δρχ., ένα σημαντικό χρηματικό ποσό για να επενδύσει σε ένα αντικείμενο που ουσιαστικά ήταν άχρηστο. Η βαριά πέτρινη βάση πάνω στην οποία στεκόταν  το άγαλμα και το ίδιο το άγαλμα - ένα ζωντανό κομμάτι από μέταλλο ή μάρμαρο - ήταν η καλύτερη εξασφάλιση ενάντια στην απώλεια της μνήμης κάποιου, ένα συναίσθημα που εκφράστηκε σαφώς στην επιγραφή του αγάλματος. Το άγαλμα θα εξακολουθούσε να στέκεται πάνω στη βάση του πολύ καιρό μετά από την αναχώρηση του απεικονιζόμενου, μια αθάνατη και σταθερή  υπενθύμιση  στους απογόνους  κάποιου (και οιουδήποτε άλλου που σταματούσε για να  το δει) της ανύπαρκτης  παρουσίας του. Η Σιμώ  προπορευόταν και με άλλους τρόπους. Η παράδοση της δημιουργίας αναθηματικών γυναικείων  προτομών,  είχε μόλις ξεκίνησε τον 4ο αι. και έτσι το άγαλμα της  είναι ένα πρώιμο παράδειγμα αυτής της νέας τάσης στις αφιερώσεις. Στην πραγματικότητα, αν η επιγραφή είναι σωστά χρονολογημένη στον 4ο αι.  ήταν επίσης μια από τις πρώτες γυναίκες που αφιέρωσαν τη δική της προτομή  ή τουλάχιστον μια από τις πρώτες που μας είπε ότι το έκανε. (Στοιχεία από το:Η γυναικεία προτομή  στον ελληνικό κόσμο της Sheila Dillon. μετάφραση δική μου)

*Η μάχη στο Κούρου πεδίον (281 π.Χ.) ήταν η τελική σύγκρουση μεταξύ δύο από τους Διαδόχους του Μ.Αλεξάνδρου, του Σελεύκου Α και του Λυσίμαχου.

Μετά τη μάχη της Ιψού το  301 π.Χ., ο Σέλευκος με τον Λυσίμαχο και τους υπόλοιπους Διαδόχους μοιράστηκαν το κράτος του  Αντίγονου Α.  Ο Λυσίμαχος, μετά και από τη νίκη του επί του γιου του Αντίγονου, Δημητρίου Πολιορκητή κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της Μικρά Ασίαςκαι έγινε ο ισχυρότερος από τους Διαδόχους. Όμως, οι σχέσεις του με τον Σέλευκο δεν ήταν καλές και, μετά την οριστική ήττα του Δημητρίου, έπαψε να υπάρχει κάθε λόγος συμμαχίας μεταξύ τους.  Το 281 π.Χ., ήταν σε εξέλιξη ενδοδυναστική διαμάχη στο κράτος του Λυσιμάχου. Ανώτατοι αξιωματικοί του στασίασαν και πολλές μικρασιατικές πόλεις επαναστάτησαν εναντίον του. Ο Σέλευκος δεν έχασε την ευκαιρία. Εισέβαλλε στην επικράτεια του Λυσιμάχου και, χωρίς να συναντήσει σοβαρή αντίσταση, έφτασε μέχρι τις Σάρδεις της Λυδίας των οποίων η φρουρά παραδόθηκε. Εν τω μεταξύ, έφτασε στη Λυδία και ο Λυσίμαχος με το στρατό του. Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στο

Κούρου πεδίον, την πεδιάδα που βρισκόταν προς βορρά της πόλης Μαγνησία, κοντά στο όρος Σίπυλο. Νικητής βγήκε ο Σέλευκος και ο Λυσίμαχος σκοτώθηκε και ο στρατός του παραδόθηκε.

Η μάχη αυτή σήμανε το τέλος του κράτους του Λυσιμάχου, με τα μικρασιατικά εδάφη του να περιέρχονται στο κράτος των Σελευκιδών.

Women participated in traditional ritual activities for Dionysus. Simo of Erythrai a priestess of Dionysus “Protector of the Polis” said in her dedication that she wanted to be remembered by her children and descendants (1 Erythrai 201a)

Data: Cities and Priests: Cult Personnel in Asia Minor and the Aegean Islands from the Hellenistic period: Edited by Marietta Horster and Anja Klӧckner

A dedicatory inscription from Erythrai dated to the fourth or early third century BCE shows that a portrait statue could also be established by a priestly woman herself

Σιμώ την [δ’έστη]σ[α] γυνή Ζωίλου Διονύσωι

[ι<ε>]ρέα πρό πόλεως Παγκρατίδεω θυγάτηρ,.

[ει]κ[ό]να με[μ] μορφής, αρετής δ’επίδειγμα και όλβου,

αθ]άνατον μνήμην παισί τε και προγόνοις

The text, in particular the expression [ι<ε>]ρέα προ πόλεως, has caused considerable confusion” . Like any others Merkelbach and Strauber in their recent edition of the epigram, probably correctly assume that Simo was a priestess of Dionysos, in addition interpreting πρό πόλεως  in the purely spatial sense, they think of Simo as “Leiterin den Dionysischen Ausfüge und Pickncks auf dem Lande”, thus in charge of the Dionysiac excursions and picnics in the countryside.  However, as  Jeanne and Louis Robert have convincingly shown, the formula ιερεύς προ πόλεως rarely has a special meaning, but usually refers to priesthood in a public cult financed by the polis. In this latter, figurative sense, προ πόλεως, designates Simo as priestess in a civic cult in contrast to cults established and run by other groups or individuals. In connection with the theonym, the expression πρό πόλεως frequently refers to the patron deity of the polis, but this is clearly not the case here. A translation of the epigram could thus run as follows:

“I Simo,  wife of Zoilos, priestess of the city, daughter of Pankratides, have created this image of beauty and example of excellence and wealth, for Dionysos as an eternal memento for my children and children’s children” 

As a priestess of Dionysos, Simo did not serve one of the  patron deities of Erythrai..

Still due to the dramatic, comic of musical agones linked to the cult of the god, Dionysiac festivals enjoyed enormous popularity in many Greek cities. That this was the case in Erythrai, too, is indicated by the fact that the sanctuary of Dionysos was equipped with a stone theater in the late fourth century BCE. In addition, during the third century Dionysos prominently appears on the coins of Erythrai. During the same period the festival of the Seleukeia was celebrated in the theater in connection with the Dionysia . The Seleukeia, honoring king Seleukos I, probably commemorated the liberation of Erythrai from the rule of Lysimachos after the battle of Kouropedion*  in 281 BC. Furthermore, as Christian Habicht has shown, newly established festivals agones honoring Hellenistic rulers were usually attached to the most prominent existing festival of a given city. All this suggests that the Dionysia already played an eminent role at Erythrai at last from the later 4^th c. onward, and there can be no doubt that the association with the Seleukeia further contributed to the importance of the festival. It is highly probable that Simo, as priestess of the civic cult of Dionysos, acted in this context. The example of Erythrai has already elucidated the important role Dionysiac festivals played in the Hellenistic period 

Data: The Female Portrait Statue in the Greek World by  Sheila Dillon

When Simo wife of Zoilos set up her own portrait statue in Erythrae in A.M,  in the fourth or third century BCE she was explicit about her reasons for dedicating the monument, and the effects intended it to have. The image was an eikon, a likeness, which demonstrate virtually –and perpetuity-Simo’s beauty and virtue. The monument itself was tangible, physical proof of Simo’s great wealth –in the late fourth century . a bronze portrait statue, which this may well have been, cost 3.000 drachmas, a significant sum of money to invest in an object that was in essence useless. The heavy stone base on which the statue stood  and the statue itself – a life size hunk of metal or marble-were however, the best insurance against the loss of one’s memory, a sentiment plainly expressed in the statue’s inscription. the statue would still be there standing on it’s base long after the subject was gone, an immortal and immovable reminder to one’s ancestors (and anyone else who stopped to see it) of an individual’s now absent presence. Simo was forward-thinking in other ways as well. The tradition of setting up votive portrait statues of women had, as we shall see, only begun in the 4^th c. and thus Simo’s statue is an early example of this new trend in dedications. In fact if the inscription is correctly dated to the 4^th c. she was also one of the first women to dedicate her own portrait statue, or at least one  of the first to tell us she did so  

*The Battle of Corupedium, also called Corupedion or Curupedion (Κύρου πεδίον or Κόρου πεδίον, "the plain of Kyros or Koros") was the last battle between the Diadochi, the rival successors to Alexander the Great. It was fought in 281 BC between the armies of Lysimachus and Seleucus I Nicator. Lysimachus had ruled Thrace for decades and parts of Asia Minor ever since the battle f Ipsus  Recently he had finally gained control over Macedon. Seleucus ruled the Seleucid Empire. Almost nothing is known about the battle itself save that Seleucus won the battle. Lysimachus died during the fighting. According to Memnon of Heraclea’s history Lysimachus was killed by a javelin thrown by Malacon, a Heracleian soldier serving under Seleucus.

Although the victory gave Seleucus nominal control over nearly every part of Alexander's empire, save the Prolemaic Kingdom of Egypt, his victory was short-lived. After crossing the Hellespont to take possession of Lysimachus' European holdings not long after the battle, Seleucus was assassinated by Ptolemy Keraunos