Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα




Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.



Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.





Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Οι έρωτες και τα πάθη του στρατηγού των Ερυθραίων Διόγνητου και της Ναξίας κόρης Πολυκρίτης.
Erotic passions of the Erythraean general Diognetus and the Naxian maiden Polycrite.

Από τον Πλούταρχο και άλλους αρχαίους συγγραφείς μαθαίνουμε για ένα στρατηγό από τις Ερυθρές τον Διόγνητο που είχε λάβει μέρος στην εκστρατεία των Μιλησίων κατά της Νάξου και τον άτυχο έρωτα του με την Πολυκρίτη μια κοπέλα-σκλάβα από το νησί. Για την ιστορία υπάρχουν πολλές παραλλαγές.
Πίσω όμως από τους θρύλους υπάρχουν τα πραγματικά γεγονότα :

Γύρω στο 500 π.Χ οι δημοκρατικοί της Νάξου πήραν την εξουσία από τους ολιγαρχικούς και τους έδιωξαν από το νησί. Αυτοί κατέφυγαν στη Μίλητο και ζήτησαν τη βοήθεια του τυράννου της πόλης Αρισταγόρα. Ο Αρισταγόρας αν και στην αρχή ήταν διστακτικός τελικά ζήτησε τη βοήθεια του Πέρση βασιλιά Ξέρξη. Τελικά κατάφερε να συγκεντρώσει 200 τριήρεις κυρίως Ελληνικές και άγνωστο αριθμό μικρών πλοίων που το 499 απέπλευσαν για τη Νάξο. Μετά από πολιορκία 4 μηνών ο επιτιθέμενος στόλος επέστρεψε άπρακτος.
Οι Νάξιοι που είχαν με κάποιο τρόπο ειδοποιηθεί βρέθηκαν καλά οχυρωμένοι και κατάφεραν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τη πολιορκία. Πολλά λέγονται για τον τρόπο με τον οποίο διέρρευσε το μυστικό της εκστρατείας. Ο Ηρόδοτος υποστηρίζει ότι την προδοσία την διέπραξε ο στόλαρχος του Ξέρξη Μεγαβάτης ενώ οι περισσότεροι σύγχρονοι συγγραφείς αποδίδουν την διαρροή είτε στα Ελληνικά πληρώματα των πλοίων είτε στον ίδιο τον Αρισταγόρα.

Ας δούμε όμως πως ο μύθος κινούμενος παράλληλα με την ιστορική καταγραφή περιέγραψε το γεγονός :
Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος (Πλουτάρχου . Γυναικών αρεταί. Πολυκρίτη )  :

Ναξίοις καὶ Μιλησίοις συνέστη πόλεμος διὰ τὴν Ὑψικρέοντος τοῦ Μιλησίου γυναῖκα Νέαιραν. αὕτη γὰρ ἠράσθη Προμέδοντος Ναξίου καὶ συνεπένευσεν• ὃς ἦν μὲν ξένος τοῦ Ὑψικρέοντος, ἐρασθείσῃ δὲ τῇ Νεαίρᾳ συνῆλθε, καὶ τὸν ἄνδρα φοβουμένην ἀπαγαγὼν εἰς Νάξον ἱκέτιν τῆς Ἑστίας ἐκάθισεν. τῶν δὲ Ναξίων οὐκ ἐκδιδόντων χάριν τοῦ Προμέδοντος, (254C) ἄλλως δὲ ποιουμένων πρόφασιν τὴν ἱκετείαν ὁ πόλεμος συνέστη. τοῖς δὲ Μιλησίοις ἄλλοι τε πολλοὶ καὶ προθυμότατα τῶν Ἰώνων Ἐρυθραῖοι συνεμάχουν, καὶ μῆκος ἔσχε καὶ συμφορὰς ἤνεγκε μεγάλας ὁ πόλεμος•
εἶτ’ ἐπαύσατο δι’ ἀρετὴν γυναικός, ὡς συνέστη διὰ μοχθηρίαν. Διόγνητος γὰρ ὁ τῶν Ἐρυθραίων στρατηγὸς [ἔχων καὶ] πεπιστευμένος ἔρυμα κατὰ τῆς Ναξίων πόλεως εὖ πεφυκὸς καὶ κατεσκευασμένον, ἠλάσατο λείαν τῶν Ναξίων πολλὴν καὶ γυναῖκας ἐλευθέρας καὶ παρθένους ἔλαβεν. ὧν μιᾶς Πολυκρίτης ἐρασθεὶς εἶχεν αὐτὴν οὐχ ὡς αἰχμάλωτον ἀλλ’ ἐν τάξει γαμετῆς γυναικός. ἑορτῆς δὲ τοῖς Μιλησίοις καθηκούσης ἐν τῇ στρατιᾷ καὶ πρὸς πόσιν ἁπάντων καὶ συνουσίας τραπομένων, (254E) ἠρώτησε τὸν Διόγνητον ἡ Πολυκρίτη, μή τι κωλύοι πεμμάτων μερίδας ἀποπέμψαι τοῖς ἀδελφοῖς αὑτῆς. ἐπιτρέψαντος δ’ ἐκείνου καὶ κελεύσαντος, ἐνέβαλε μολίβδινον γραμματίδιον εἰς πλακοῦντα, κελεύσασα φράσαι τὸν κομίζοντα τοῖς ἀδελφοῖς, ὅπως αὐτοὶ μόνοι καταναλώσωσιν ἃ ἔπεμψε.

Οἱ δ’ ἐντυχόντες τῷ μολίβδῳ καὶ τὰ γράμματα τῆς Πολυκρίτης ἀναγνόντες, κελευούσης νυκτὸς ἐπιθέσθαι τοῖς πολεμίοις, ὡς ὑπὸ μέθης διὰ τὴν ἑορτὴν ἐξημελημένων πάντων, προσήγγειλαν τοῖς στρατηγοῖς καὶ παρώρμησαν ἐξελθεῖν μετ’ αὐτῶν. (254E) ἁλόντος δὲ τοῦ χωρίου καὶ πολλῶν διαφθαρέντων, ἐξῃτήσατο τὸν Διόγνητον ἡ Πολυκρίτη παρὰ τῶν πολιτῶν καὶ διέσῳσεν. αὐτὴ δὲ πρὸς ταῖς πύλαις γενομένη καὶ θεασαμένη τοὺς πολίτας ἀπαντῶντας αὐτῇ, μετὰ χαρᾶς καὶ στεφάνων ὑποδεχομένους καὶ θαυμάζοντας, οὐκ ἤνεγκε τὸ μέγεθος τῆς χαρᾶς, ἀλλ’ ἀπέθανεν αὐτοῦ πεσοῦσα παρὰ τὴν πύλην, ὅπου τέθαπται, καὶ καλεῖται βασκάνου τάφος, ὡς βασκάνῳ τινὶ τύχῃ τὴν Πολυκρίτην φθονηθεῖσαν οὐκ ἀπολαῦσαι τῶν τιμῶν.
Οὕτω μὲν οἱ Ναξίων συγγραφεῖς ἱστοροῦσιν• (254F) ὁ δ’ Ἀριστοτέλης φησὶν οὐχ ἁλούσης τῆς Πολυκρίτης, ἄλλως δέ πως ἰδόντα τὸν Διόγνητον ἐρασθῆναι καὶ πάντα διδόναι καὶ ποιεῖν ἕτοιμον εἶναι• τὴν δ’ ὁμολογεῖν ἀφίξεσθαι πρὸς αὐτόν, ἑνὸς μόνου τυχοῦσαν, περὶ οὗ τὸν Διόγνητον, ὥς φησιν ὁ φιλόσοφος, ὅρκον ᾔτησεν• ἐπεὶ δ’ ὤμοσεν, ἠξίου τὸ Δήλιον αὐτῇ δοθῆναι (Δήλιον γὰρ ἐκαλεῖτο τὸ χωρίον), ἄλλως δ’ οὐκ ἂν ἔφη συνελθεῖν. ὁ δὲ καὶ διὰ τὴν ἐπιθυμίαν καὶ διὰ τὸν ὅρκον ἐξέστη καὶ παρέδωκε τῇ Πολυκρίτῃ τὸν τόπον, ἐκείνη δὲ τοῖς πολίταις. ἐκ δὲ τούτου πάλιν εἰς ἴσον καταστάντες, ἐφ’ οἷς ἠβούλοντο πρὸς τοὺς Μιλησίους διελύθησαν.

Μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο :

Ένας πόλεμος ξέσπασε ανάμεσα στον Ναξίους και τους Μιλήσιους προς χάριν της Νέαιρας συζύγου του Υψικρεόντος της Μιλήτου. Ο λόγος ήταν επειδή αυτή ερωτεύτηκε τον Προμέδοντα της Νάξου και απέπλευσε μαζί του. Αυτός ήταν φίλος και φιλοξενούμενος του Υψικρεόντος, αλλά ενέδωσε στα ένθερμα διαβήματα της Νέαιρας και στη συνέχεια καθώς αυτή ήταν με το φόβο της συζύγου της, την πήρε μακριά στη Νάξο και την εγκατέστησε σαν ικέτιδα στο ιερό της Εστίας. Όταν οι Νάξιοι ως χάρη στον Προμέδοντα αρνήθηκαν να την εγκαταλείψουν αν και προχώρησαν σε μια άλλη δικαιολογία, τη θέση της ως ικέτριας, προέκυψε ο πόλεμος.

Εκτός από τους πολλούς άλλους που πολέμησαν στο πλευρό των Μιλησίων οι Ερυθρείς ήταν οι πιο ένθερμοι μεταξύ των Ιώνων. Και ο πόλεμος συνεχίστηκε και μετά, και προκάλεσε μεγάλες καταστροφές.
Στη συνέχεια, ήρθε στο τέλος μέσα από τη γενναιότητα μιας γυναίκας, όπως είχε προκύψει από την κακία μιας άλλης γυναίκας.

Ο Διόγνητος ο στρατηγός των Ερυθραίων, που ήταν επιφορτισμένος με τη διοίκηση μιας οχύρωσης που σκοπό είχε να απειλήσει την πόλη των Ναξίων, συγκέντρωσε πολλά λάφυρα από τους Ναξίους και αιχμαλώτισε μερικές ελεύθερες γυναίκες και κορίτσια. Ερωτεύτηκε μια από αυτές, την Πολυκρίτη και την κράτησε, όχι ως αιχμάλωτη, αλλά σαν να ήταν νόμιμη σύζυγός του.


Τώρα, όταν οι Μιλήσιοι γιόρτασαν στο στρατό μια γιορτή και όλοι στράφηκαν στο ποτό και τις κοινωνικές εκδηλώσεις, η Πολυκρίτη ρώτησε τον Διόγνητο αν υπήρχε κάποιος λόγος που δεν θα έπρεπε να στείλει κάποια κομμάτια γλυκού στους αδελφούς της. Και όταν ο ίδιος όχι μόνο έδωσε την άδειά του, αλλά την προέτρεψε να το πράξει, αυτή γλίστρησε στο γλυκό ένα σημείωμα γραμμένο σε ένα φύλλο μολύβδου και πρόσταξε τον κομιστή να πει στους αδελφούς της ότι οι ίδιοι και όχι άλλοι έπρεπε να καταναλώσουν ό, τι είχε στείλει.


Οι αδελφοί της ανακάλυψαν το κομμάτι του μολύβδου και διάβασαν τα λόγια της Πολυκρίτης, που τους συμβούλευε να επιτεθούν τον εχθρό εκείνο το βράδυ , όπως ήταν όλοι σε κατάσταση ξεγνοιασιάς από το ποτό λόγω της εορτής . Τα αδέρφια της, μετέφεραν αυτό το μήνυμα στους στρατηγούς τους και έντονα τους παρότρυναν να ξεκινήσουν. Όταν ο τόπος κατελήφθη και πολλοί σκοτώθηκαν, η Πολυκρίτη ικέτευσε για τη ζωή του Διόγνητου τους πολίτες της, και τον έσωσε .

Όταν και η ίδια έφτασε στις πύλες, και βρέθηκε απέναντι στους πολίτες που ήρθαν να τη συναντήσουν, καλωσορίζοντας της με χαρά και στέφανα εκφράζοντας το θαυμασμό τους γι 'αυτήν, δεν μπόρεσε να αντέξει την μεγάλη χαρά της, αλλά έπεσε κάτω νεκρή δίπλα από την πύλη και εκεί είναι θαμμένη και ο τάφος της ονομάζεται "Βασκάνου τάφος" λόγω του ότι σαν από κάποια φθονερή τύχη η Πολυκρίτη έχασε ακούσια την απόλαυση των τιμών της .

Αυτή είναι η ιστορία που καταγράφουν οι Νάξιοι συγγραφείς. Ο Αριστοτέλης ωστόσο, λέει ότι η Πολυκρίτη δεν πιάστηκε αιχμάλωτη, αλλά ότι ο Διόγνωτος, με κάποιο άλλο τρόπο, την είδε και την ερωτεύτηκε και ήταν έτοιμος να δώσει ή να κάνει οτιδήποτε. Και αυτή συμφώνησε να έρθει σ 'αυτόν, αν θα μπορούσε να λάβει μόνο ένα πράγμα, για το οποίο, όπως ισχυρίζεται ο φιλόσοφος, απαίτησε όρκο από τον Διόγνητο. Και όταν αυτός έδωσε τον απαιτούμενο όρκο, αυτή απαίτησε σε εκπλήρωση του να της δοθεί το Δήλιον ( ο τόπος ονομάστηκε με αυτό το όνομα ), γιατί αλλιώς δεν θα είχε τίποτα να κάνει με αυτόν. Ο ίδιος, λόγω της αγάπης του και του όρκου του, μεταφέρθηκε αρκετά μακριά και παρέδωσε τον τόπο στην Πολυκρίτη και αυτή με τη σειρά της στους πολίτες. Μετά από αυτό, οι Νάξιοι πραγματοποίησαν μία συμφωνία με τους Μιλήσιους με τέτοιους όρους όπως επιθυμούσαν .

Ότι δεν κατάφεραν ο Αρισταγόρας με τον Αρταφέρνη το 499  π.Χ. το κατάφεραν 9 χρόνια αργότερα ο Δάτης με τον Αρταφέρνη. Εξακόσιες τριήρεις απέπλευσαν από τη Σάμο με κατεύθυνση τη Νάξο. Οι Νάξιοι εγκατέλειψαν τη πόλη και κρύφτηκαν στους λόφους. Οι Πέρσες έκαψαν τη πόλη για να τιμωρήσουν τους Νάξιους για την νίκη τους εννιά χρόνια νωρίτερα.



By Plutarch and other ancient writers we learn about Diognetus a general from the city state of Erythrai who had taken part in the campaign of the Milesians against  the island of Naxos and his unlucky love with Polycrite a slave - girl from the island. For this story  there are many variations. But behind the legends are the facts.  :

Around 500 BC, the democrats of Naxos took power from oligarchs and expelled them from the island. They fled to Miletus and sought help from the city's tyrant Aristagoras. Aristagoras although at first was hesitant eventually sought the help of the Persian king Xerxes. Finally he  managed to gather 200 triremes mainly Greek and an  unknown number of small ships that sailed during 499 b. C to Naxos. After a siege of four months the aggressor fleet returned empty handed. The Naxians who  somehow  had been alerted, were  found well entrenched and able to confront the siege. They say that the secret campaign was leaked. Herodotus claims that the treachery was committed by Megabates the admiral of the fleet of Xerxes while most modern writers attribute the leak either to Greek crews or  to Aristagoras .
But let's see how the myth moving alongside the historical record, describes  the event.

As Plutarch (Mulierum virtutes XVII. Polycrite ) says  :    

A war arose between the Naxians and Milesians on account of Neaera the wife of Hypsicreon of Miletus. It was because she fell in love with Promedon of Naxos and sailed away with him. He was a friend and guest of Hypsicreon, but yielded to Neaera's ardent advances, and then, as she was in fear of her husband, he took her away to Naxos, and placed her as a suppliant at the shrine of Hestia.  
When the Naxians, as a favour to Promedon, refused to give her up, though they advanced another excuse, her position as suppliant, the war arose. Besides the many others who fought on the side of the Milesians the Erythraeans were the most zealous among the lonians; and the war dragged on and on, and brought great calamities. Then it came to an end through a woman's bravery, as it had arisen through a woman's badness.

Diognetus, the general of the Erythraeans, entrusted with the command of a stronghold, its natural advantages reinforced by fortification to menace the city of the Naxians, gathered much spoil from the Naxians, and captured some free women and maidens; with one of these, Polycrite, he fell in love and kept her, not as a captive, but in the status of a wedded wife. Now when a festival which the Milesians celebrate came due in the army, and all turned to drinking and social gatherings, Polycrite asked Diognetus if there were any reason why she should not send some bits of pastry to her brothers. And when he not only gave her permission but urged her to do so, she slipped into a cake a note written on a sheet of lead, and bade the bearer tell her brothers that they themselves and no others should consume what she had sent. 

The brothers came upon the piece of lead and read the words of Polycrite, advising them to attack the enemy that night, as they were all in a state of carelessness from drink on account of the festival. Her brothers took this message to their generals and strongly urged them to set forth with themselves. When the place had been taken and many slain, Polycrite begged for the life of Diognetus from her citizens, and saved him. When [p. 537] she herself arrived at the gates, and found herself confronting the citizens who came to meet her, welcoming her with joy and garlands and giving expression to their admiration for her, she could not bear the immensity of her joy, but fell down dead beside the gate; and there she is buried, and her tomb is called the Tomb of Envy, as though by some envious fortune Polycrite was begrudged the enjoyment of her honours.
This is the story which the Naxian writers record. Aristotle,2 however, says that Polycrite was not taken captive, but that Diognetus, in some other way, saw her and fell in love with her, and stood ready to give or to do anything; and she agreed to come to him, if she might obtain just one thing, for which, as the philosopher asserts, she required an oath of Diognetus. And when he had given the required oath, she demanded in fulfilment that Delium be given to her (the place was called by this name), otherwise she would have nothing to do with him. He, because of his love and his oath, was carried quite away, and handed over the spot to Polycrite, and she in turn to the citizens. Following this, the Naxians were again put on an equal footing, and effected a reconciliation with the Milesians on such terms as they desired. 

Back to historical events :
During 490 b.C the  leaders of Persian campaign Datis Artaphernes with  600 triremes sailed from Samos to Naxos . The Naxians fled the city and hid in the hills. The Persians burned the city to punish Naxians for  their victory nine years earlier.


 
 





 


Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)