Ερυθραί. Λυθρί. Erythrai. Lithri (today's Ildiri): Οικογένεια Χονδρονικόλα. Λυθριανοί στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Chondronikola’s family. Lithrians in the Holocaust of Kalavryta

Oι Ερυθρές ήταν πόλη των δυτικών παραλίων της Μικράς Ασίας στην χερσόνησο της Ερυθραίας. Σύμφωνα με τον Παυσανία χτίστηκε αρχικά από Κρήτες με αρχηγό τον Έρυθρο, γιο του Ραδάμανθυ ( που κατά την μυθολογία ήταν ήρωας της Κρήτης , ένας από τους γιούς του Δία και της Ευρώπης, αδελφός του Μίνωα και του Σαρπηδώνα ). Οι Κρήτες εκδιώχθηκαν στην συνέχεια από τους Ίωνες που μετανάστευσαν στην περιοχή τον 11ο αιώνα π.Χ. περίοδο του πρώτου Ελληνικού αποικισμού. Σύμφωνα με τον Στράβωνα αρχηγός των Ιώνων ήταν ο Κνώπος, νόθος γιος του μυθικού βασιλιά της Αθήνας Κόρδου. Ήταν μια από τις δώδεκα πόλεις της Ιωνίας που συμμετείχαν στο Κοινό των Ιώνων.
Πάνω στα ερείπια των Ερυθρών χτίστηκε το χωριό Λυθρί που το όνομά του είναι παραφθορά του αρχαίου. Ερυθραί Ερυθρί Ρυθρί Λυθρί. Οι τούρκοι σήμερα το αποκαλούν Ιλντιρί, παραφθορά του Λυθρί μιά και δεν υπάρχει στη γλώσσα τους το θ

Μετά τον 12ο αιώνα οι έλληνες της Μ. Ασίας άρχισαν να αραιώνουν λόγω των μαζικών εξισλαμισμών. Τον 18 ο – 19 ο αιώνα ενισχύθηκαν οι ελληνικοί πληθυσμοί με μεταναστεύσεις από τον ελλαδικό χώρο. Στην περιοχή του Λυθριού εγκαταστάθηκαν Κρητικοί, Χιώτες και άλλοι. Πολλά ονόματα Λυθριανών είναι Κρητικά και άλλα δείχνουν καταγωγή από την Εύβοια. Η προφορά τους θύμιζε τα Χιώτικα αλλά και ο μπάλος που ήταν ο κύριος χορός του χωριού δείχνει και νησιώτικες καταβολές .

Το 1914 έχουμε εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα παράλια ανάμεσά τους και των Τουρκοκρητικών. Αυτοί οι πληθυσμοί υποκινούνταν από την Τουρκική κυβέρνηση κατά των ελλήνων. Η επικείμενη είσοδος της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο ήταν πρόσχημα για να εκδιώξει τους Έλληνες τον Μάιο του 1914 με την καθοδήγηση των συμμάχων τους Γερμανών ώστε να εκκενωθεί η περιοχή απέναντι από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου για στρατιωτικούς λόγους. Άρχισε μια ανθελληνική εκστρατεία του τύπου, καταπίεση και εξαναγκασμός των Ελλήνων για δήθεν «εκούσια» μετανάστευση, λεηλασίες, δολοφονίες. Μετατοπίσεις πληθυσμών έγιναν και από τις ακτές στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Μια μορφή καταπίεσης ήταν τα Αμελέ ταμπουρού(τάγματα εργασίας) για άνδρες άνω των 45 ετών όπου πολλοί πέθαναν από πείνα, κακουχίες, αρρώστιες. Είχαμε κύμα φυγής προς την Ελλάδα(πρώτος διωγμός). Τότε ο παππούς Ιωάννης γιός του ιερέα του Λυθριού Κωσταντίνου Στριμπούλη εξαδέλφου του Ανδρέα Συγγρού και η γιαγιά Ουρανία με τα παιδιά τους κατέφυγαν στον Πειραιά στα Μανιάτικα. Στο διωγμό γεννήθηκε η μητέρα μου Αγγελική. Κάποιες αδελφές της γιαγιάς πήγαν τότε στην Κρήτη και αδέλφια του παππού στο Κιάτο Κορινθίας.

Τα 1919 γίνεται η απόβαση του Ελληνικού στρατού και επιστρέφουν οι εκτοπισμένοι. Η οικογένεια μας επιστρέφει στο Λυθρί που το βρίσκει ρημαγμένο(σπίτια χωρίς πόρτες και ταβάνια, κτήματα που είχαν ρημάξει) και ξεκινά τη ζωή από την αρχή. Οι Λυθριανοί στρατεύτηκαν και υπηρέτησαν μέχρι την κατάρρευση του μετώπου στον ελληνικό στρατό. Ανάμεσα τους και οι θείοι Αντώνης Στριμπούλης και Αντώνης Νικάκης. Το 1922 με την κατάρρευση του μετώπου η οικογένεια περνά απέναντι στην Χίο και μετά περιπέτειες καταλήγει στην επαρχία Σητείας. Φυγή με φόντο τις φλόγες του πολέμου την τραγωδία του ξεριζωμού και ένα μυθιστορηματικό φλογερό ειδύλλιο ανάμεσα στην μεγαλύτερη αδελφή της οικογένειας και ένα κρητικό βαθμοφόρο της ελληνικής χωροφυλακής. Άλλοι χάθηκαν άλλοι σκόρπισαν σαν τα πουλιά και κατέληξαν αλλού. Ένας μεγάλος αριθμός κατοίκων του Λυθριού ήρθαν στην Αττική και δημιούργησαν μαζί με άλλους πρόσφυγες από την χερσόνησο της Ερυθραίας την Νέα Ερυθραία. Εδώ τα τελευταία χρόνια ξαναέχτισαν τον ναό της Αγίας Ματρώνας.

Αυτό το μπλόγκ είναι ένας φόρος τιμής στους Προγόνους που έζησαν στις Ερυθρές στη συνέχεια Λυθρί και τα κόκαλά τους είναι σκορπισμένα σε αυτήν την ιερή γη και στη μνήμη αυτών που έζησαν την τραγωδία του ξεριζωμού όπως η γλυκεία μου μάνα

Erythrai was built on the west side of the peninsula of Erythraea near the westernmost point of Asia Minor. According to Pausanias, the city was originally built by Cretans, led by Erythros son of Radamanthys (who according to mythology, was a hero of Crete, one of the sons of Zeus and Europa, brother of Minos and Sarpidon). In the years ahead in the 11th century BC, during the period of the first Greek colonization immigrated Ionians established here . According to Strabo leader of the Ionians was Knopos, illegitimate son of the legendary king of Athens Kordos

The city was one of the twelve cities of Ionia, who participated in the Common of Ionians
Upon the ruins of Erythrai was built the village of Lithri whose name is a corruption of the ancient

After the 12th century, the Greeks of Asia Minor began to thin due to massive islamization. In 18th - 19th century the Greek populations were strengthened with migrations from other parts of Greek peninsula and islands.

In 1914 were installed in the shores of Asia Minor muslims from Balkans. These people were motivated by the Turkish government against the Greeks. The imminent entry of Turkey in the First World War was a pretext to expel the Greeks in May 1914 under the guidance of the allies of Turks the Germans in order to evacuate the area near the eastern Aegean islands for military purposes. An anti-Greek campaign started in the turkish press, they increased the oppression and they forced the Greeks supposedly “voluntary” to migrate in a orgy of looting and murders. Shifts in population were from the coast to the interior of Asia Minor. One form of oppression was Amele Taburu (work orders) for men over 45 years where many died of hunger, suffering, sickness. It was in those “work orders” where hundred of thousand Greeks and 1,5 million Armenians were lost. We hade a wave of flight to Greece (first persecution). Then my grandfather and grandmother with their children fled to Piraeus . During the persecution was born my mother. Some sisters of grandmother then went to Crete and brothers of grandfather to Kiato Corinth.

In 1919 we have the landing of the Greek army for the liberation of Asia Minor and with it returned the displaced. Our family came back in Lithri finding it ravaged (houses without doors and ceilings, ravaged farms, looted churches) and starts their life again. Men of Lithri as of other parts of Asia Minor joined and served until the collapse of the front in the Greek army. Between them two uncles. In 1922 after many errors in Greek strategy and because of the betrayal of our former allies the Anglo-Franks who abandoned us when Kemal gave them what they wanted (Petrols in Mosule etc.) , the front was collapsed .

Avoiding the persecutions greek populations run to the near islands in order to be saved and from there ware landed on the main Greece. With them my family passed first through the island of Chios and finally ended after many adventures in Crete in the province of Sitia. An adventure having as a background the flames of war, the tragedy of uprooting and a fiery fictional romance between the older sister of the family and a Cretan rank of Greek gendarmerie. Others were lost others scattered like birds and led elsewhere. A large number of Lithrians were landed in Attica and established with other refugees from the peninsula of Erythraea, in an area near Athens giving to the new settlement the name New Erythrea. There resently they built the church of St. Matrona.

In Lithri called Ildiri after 1922 were established Balkanians ancestors of Christians convertors to Islam. The churches were demolished under an organized plan by turkish government to destroy the Greek presence, and now are remaining only some ruins.

This blog is a tribute to my Ancestors who lived in Erythrai- Lithri whose bones are now scattered in this holy land, and in memory of those who suffered the tragedy of uprooting as my sweet mother.

Ερυθρές –Λυθρί
Μετάφραση από το άρθρο: In Search of Roots: The Lost Hellenic Communities of Tsesme Province, της Κατερίνας Τσούνη στην εφημερίδα της ομογένειας της Αμερικής Greek News 19 Ιανουαρίου 2009 :
Ήταν γνωστό σαν Λυθρί στους βυζαντινούς χρόνους και ήταν ένα μικρό χωριό. Έχει βυζαντινά και ελληνικά ερείπια. Η ελληνική ιστορία του χωριού φαίνεται να έχει τελειώσει τον 13ο αιώνα, όταν η επισκοπή των Ερυθρών μεταφέρθηκε στον Τσεσμέ. Από τον 17ο αιώνα, το χωριό επανιδρύθηκε. Στα 1900, υπήρχαν 1535 άτομα. Το 1921, ένα χρόνο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή, οι κάτοικοι του χωριού αριθμούσαν 1800 άτομα. Η εθνοτική σύνθεση ήταν Έλληνας Ερυθραίοι μετανάστες από τη Χίο και την Κρήτη. Ο ναός τους του Αγίου Χαραλάμπου είναι υψηλά σε ένα λόφο δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο των Ερυθρών. Η εκκλησία της Αγίας Ματρώνας του 17ου αιώνα είναι σε μια κοντινή κορυφή. Κατά τον Στεφανίδη «Λειτουργούσαν στην πόλη ένα σχολείο αρρένων των 60 μαθητών και ένα σχολείο θηλέων σαράντα μαθητών ». Η κοινότητα των εμπόρων του Λυθριού έστειλε τους καλύτερους μαθητές τους στο εξωτερικό για τις προηγμένες σπουδές στη Μασσαλία και στην Πράγα . Οι χωρικοί ήταν πλούσιοι και είχαν τα μέσα για να στείλουν τη νεολαία τους στο εξωτερικό για σπουδές.
Είχαν πολλά ξωκλήσια στα χωράφια, όπου καλλιεργούνται βαμβάκι, το σιτάρι και καπνό, λουλούδια, αμυγδαλιές και ελιές, αμπέλια είχαν επίσης κεραμικά και αλιευτικές επιχειρήσεις . Οι απόγονοί τους είναι στη Χίο, τις Οινούσσες και τη Νέα Ερυθραία Αττικής. Το σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι ότι οι νησιώτες του Αιγαίου είχαν μια συνεχή κίνηση κατοίκησης και εμπορίου με τη Μικρά Ασία. Έχτισαν εκεί παροικίες και έζησαν για λόγους εργασίας. Επέστρεψαν στα νησιά τους, όταν το έργο περατώνεται.
Οι θερινές εξοχικές κατοικίες των κατοίκων της Κάτω Παναγίας ήταν στις Ερυθρές, το σημερινό Ildir

Ένας σημαντικός χώρος στο αρχαιολογικό μουσείο της Σμύρνης είναι αφιερωμένος στην αρχαία πόλη Ερυθρές. Ευρήματα από πρόσφατες ανασκαφές περιλαμβάνουν κεραμική, μικρές προσφορές σε χαλκό και ελεφαντόδοντο από το 670 - 545 π.Χ. Τα αγάλματα από ελεφαντόδοντο είναι Κρητικού και Ροδιακού στυλ. Ένα γλυπτό κόρης βρέθηκε. Είναι ένα από τα πρώτα παραδείγματα ενός μεγάλου μαρμάρινου γλυπτού από τους αρχαίους χρόνους. Ο Παυσανίας είπε ότι οι Ερυθρές χτίστηκαν από Κρητικούς και κατοικήθηκαν από Λύκιους, Κάρες και Παμφύλιους. Η πόλη καταστράφηκε από τους Πέρσες, μετά τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ. Διοικήθηκε από τον 9ο αιώνα π.Χ. από την Αθήνα. Γκράφιτι σε μια κούπα είναι από τον 6ο αιώνα π.Χ. και δείχνουν ότι οι προσφορές ανήκαν στο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος . Οι μικρές μπρούντζινες φιγούρες λιονταριών είναι από το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π.Χ.. Μοιάζουν με το μεγάλο άγαλμα του λιονταριού από το Bayindir που βρίσκεται στο Μουσείο της Σμύρνης. Τα μικρά ευρήματα είναι τα πρώτα Ιωνικά δείγματα τύπου λιονταριού, που χρησίμευσαν ως μοντέλα για τους Ετρούσκους καλλιτέχνες (πρώιμους Ιταλούς). Τα τεχνουργήματα είναι από μια τομή στην κορυφή της Ακρόπολης των Ερυθρών .

Ο Ηρόδοτος αναφέρει στην Ιστορία του, ότι "ο Ναός της Αθηνάς Πολιάδος στις Ερυθρές ήταν γνωστος στον αρχαίο κόσμο για τις περίφημες ιέρειες γνωστές σαν η Σίβυλλα." Σύμφωνα με την ελληνική και ρωμαϊκή μυθολογία, ήταν γυναίκες με την δωρεά των προφητικών δυνάμεων εκ μέρους του θεού Απόλλωνα. Η Ερυθραία Σίβυλλα ζωγραφίστηκε από τον Μιχαήλ Άγγελο από το 1508 - 12 σε μια τοιχογραφία από το παρεκκλήσι Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό. Η πιο διάσημες Σίβυλλες ήταν αυτές των Ερυθρών και της Κύμης …….. κοντά στη Νάπολη της Ιταλίας. Η Ερυθραία Σίβυλλα πούλησε τα Σιβυλλικά βιβλία στον Ταρκίνιο τον τελευταίο βασιλιά της Ρώμης, τα οποία στεγάστηκαν στο ναό του Δία στο λόφο του Καπιτωλίου στην Ρώμη.

Erythrae –Lithri
From the article : “The lost Hellenic Communities of Tsesme province” by Catherine Tsounis in the Greek-American weekly newspaper Greek-News. January 19, 2009:

It was known as Lithri in Byzantine times and was a small village. It has Byzantine and Greek ruins. The Greek history of the village appeared finished in the 13th century, when the diocese of Erythrae was transferred to Tseme. From the 17th century, the village was reestablished. In the 1900ʼs, there were 1535 persons. In 1921, one year before the Asia Minor catastrophe, the villagers numbered 1800 persons. The ethnic composition was Greek Erythraean, immigrants from Chios and Crete. Their church of Saint Haralambos is high on a hill next to the archaeological site of Erythrae. The 17th century church of Agia Matrona is on a nearby peak. “A boyʼs school of 60 students and girlʼs school of forty students operated in the town,” said Stefanides. The merchant community of Lithri sent their best students overseas for advanced studies in Marseilles and Prague. The villagers were wealthy and had the means to send their youth overseas for study. They had many country chapels in the farm fields, where they cultivated cotton, wheat and tobacco, flowers, almond and olive trees, grape vineyards, ceramics and fishing industries. Their descendants are in Chios, Oinousses and Nea Erythrae in Attica. The point that must be stressed is that the Aegean islanders had a constant movement of habitation and trade with Asia Minor. They built colonies and lived there for work purposes. They returned to their islands when their work terminated.
In Erythrea were the summer home residences of people of the village Kato Panagia todays Tsiflik

A significant space is dedicated from the ancient city of Erythrae in the Izmir archaeological Museum. Findings from recent excavations include pottery, small offerings in bronze and ivory from 670-545 B.C. The ivory statues are of Cretan and Rhodian style. A Korean sculpture was found. It is one of the first examples of a large marble sculpture from Ancient times. Pausanias said Erythrae was built by Cretans and inhabited by Lycians, Carians and Pamphylians. The city was destroyed by the Persians after the mid 6th century B.C. It was ruled from 9th century B.C. by Athens. Graffiti on a bowl is from 6th century B.C. indicate the offerings belonged to the Temple of Athena Polis. The small lion figurines in bronze are from the first half of 6th century B.C. They resemble the large Lion statue from Bayindir that is in the Stoneworks Museum of Izmir. The small findings are the earliest Ionian examples of a lion type, that served as models for Etruscan artists (early Italians). The artifacts are from a trench on top of the Erythrae Acropolis.

Herodotus states in his History that “the Temple of Athena Polias at Erythrae was famous in the ancient world for their famous priestesses known as the Sibyl.” According to Greek and Roman mythology, they were women bestowed with prophetic powers by the God Apollo. The Erythaean Sibyl was painted by Michaelangelo from 1508-12 in a fresco from the Sistine chapel, Vatican. The famous Sibyls were the Erythraean and the Cumaean Sibyl who presided over the Apollonian oracle at Cumae, a Greek colony located near Naples, Italy. The Erythraean Sibyl sold the Sibylline books to Tarquin, the last King of Rome, that were housed in the Temple of Jupiter on Capitoline Hill in Rome.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Οικογένεια Χονδρονικόλα. Λυθριανοί στο Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.
Chondronikola’s family. Lithrians in the Holocaust of Kalavryta

Οι Λυθριανοί πήραν το δρόμο του ξεριζωμού το 1922. Ανάμεσά τους ήταν και η οικογένεια Χονδρονικόλα. Κάποιοι παρακλάδια κατέληξαν στο Αγρίνιο. Η οικογένεια του Νικόλαου Χονδρονικόλα πήγε κατά τον πρώτο διωγμό στα Καλάβρυτα. Εκεί ξαναπήγε το 22 μετά το μεγάλο διωγμό. Γλύτωσαν από τις σφαγές των τούρκων και ήρθαν στα Καλάβρυτα όπου ξεκίνησαν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Νικόλας παντρεύτηκε και έκανε 8 παιδιά. Η μοίρα όμως ήταν σκληρή μαζί του. Ο Νικόλαος Χονδρονικόλας και τρείς γιοί του ήταν ανάμεσα σε αυτούς που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς στις 13 του Δεκέμβρη του 1943.

Η σφαγή των Καλαβρύτων ή το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων αναφέρεται στην εξολόθρευση του ανδρικού πληθυσμού και την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης των Καλαβρύτων που ακολούθησε, από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου στις 13 Δεκεμβρίου 1943. Είναι η πιο σοβαρή περίπτωση από τα εγκλήματα πολέμου που διεπράχθησαν κατά τη διάρκεια της κατοχής του Άξονα στην Ελλάδα κατά το Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1943 η 117^η Μεραρχία (Jager) του γερμανικού στρατού ξεκίνησε μια αποστολή με το όνομα Επιχείρηση Καλάβρυτα, με σκοπό να περικυκλώσει τους αντάρτες της Αντίστασης στην ορεινή περιοχή γύρω από τα Καλάβρυτα. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, 78 Γερμανοί στρατιώτες οι οποίοι είχαν αιχμαλωτιστεί από τους αντάρτες τον Οκτώβριο, εκτελέστηκαν από τους απαγωγείς τους. Ο διοικητής της γερμανικής Μεραρχίας Στρατηγός Karl von Le Suire αντέδρασε με σκληρές και μαζικές πράξεις αντιποίνων σε ολόκληρη την περιοχή. Διέταξε προσωπικά τα « πιο σκληρά μέτρα» - τη δολοφονία του ανδρικού πληθυσμού των Καλαβρύτων - στις 10 Δεκεμβρίου 1943.
Η επιχείρηση Καλάβρυτα άρχισε από την Πάτρα το Αίγιο και την Τρίπολη. Όλες οι ομάδες μάχης είχαν ως στόχο Καλάβρυτα . Τα στρατεύματα της Βέρμαχτ έκαψαν χωριά και μοναστήρια και εκτέλεσαν πολίτες στο δρόμο τους. Όταν έφτασαν στην πόλη κλείδωσαν όλες τις γυναίκες και τα παιδιά στο σχολείο και οδήγησαν όλους τους άνδρες από 14 ετών και άνω σε ένα λόφο με θέα την πόλη. Εκεί τους εκτέλεσαν όλους. Πάνω από 500 έχασαν τη ζωή τους. Όταν γάζωσαν το πλήθος, κάποιοι που έπεσαν καλύφθηκαν από τους νεκρούς. Με αυτό τον τρόπο, όταν οι Γερμανοί πέρασαν και πάλι να τελειώσουν εκείνους που ήταν ακόμα ζωντανοί , οι λίγοι τυχεροί γλύτωσαν. Μόνο 13 άνδρες επέζησαν.
Οι γυναίκες και τα παιδιά κατάφεραν να απελευθερωθούν από το σχολείο, κάποιοι λένε ότι μετά ένας Γερμανός στρατιώτης τους λυπήθηκε και τους άφησε να ξεφύγουν, ενώ η πόλη πυρπολήθηκε . Συνολικά περίπου 700 πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των αντιποίνων . Στα Καλάβρυτα περίπου 1.000 σπίτια λεηλατήθηκαν και κάηκαν και περισσότερα από 2.000 ζώα είχαν κατασχεθεί από τους Γερμανούς .

Στο αρχείο Γ. Κωνσταντόπουλου αναγράφονται τα εξής ονόματα των εκτελεσθέντων στο λόφο του Καπή (13.12.43) Χονδρονικολαίων :

Χονδρονικόλας Νικόλαος του Γεωργίου ετών 45 εργάτης
Χονδρονικόλας Αντώνιος του Νικολάου ετών 18 εργάτης
Χονδρονικόλας Γεώργιος του Νικολάου ετών 16 εργάτης
Χονδρονικόλας Χρήστος του Νικολάου ετών 14 μαθητής

Η γυναίκα του Νικολάου Χονδρονικόλα Αντιόπη είπε αργότερα :
«Έχασα τον άντρα μου το Νίκο και τα τρία μου παλικάρια, τον Αντώνη, το Γιώργη και το Χρήστο μου και έμεινα μόνη κι απροστάτευτη με τα πέντε ορφανά μου…»
Ο Ν. Χονδρονικόλας ήταν το 1943, 45 χρόνων δηλαδή γεννήθηκε το 1898.Το 22 ήταν 24 χρόνων όταν έφυγε από το Λυθρί για να γλυτώσει από τους Τούρκους.

Το όνομα του και το όνομα των παλικαριών του που έπεσαν στο λόφο του Καπή και είναι χαραγμένα στην πλάκα του μνημείου του Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, μας θυμίζουν τις θυσίες και των Λυθριανών για την ελευθερία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

Among the uprooted Lithrians during the Asia Minor’s disaster of 1922, were those of Chondronikola’s family. Some members of the family found refuge in the city of Agrinio. The family of Nicholas Chondronikolas went during the first persecution in Kalavryta. They returned back after the great persecution of 1922. Nikolas escaped from the massacres of Turks and came to Kalavryta where he started his life from the beginning. He married and had 8 children. But Fate was cruel to him. Nicholas Hondronikolas and three of his sons were among those who were executed by the Germans on 13 December 1943 in the Holocaust of Kalavryta.

The Massacre of Kalavryta, or the Holocaust of Kalavryta refers to the extermination of the male population and the subsequent total destruction of the town of Kalavryta by German occupying forces during World War II on 13 December 1943. It is the most serious case of war crimes committed during the Axis occupation of Greece during World War II.
In early December 1943, the German Army’s 117 Jager Division began a mission named Unternehmen Kalavryta (Operation Kalavryta), intending to encircle Greek Resistance guerrilla fighters in the mountainous area surrounding Kalavryta. During the operation, 78 German soldiers, who had been taken prisoner by the guerillas in October, were executed by their captors. The commander of the German division, General Karl von Le Suire reacted with harsh and massive reprisal operations across the region. He personally ordered the "severest measures" – the killing of the male population of Kalavryta – on 10 December 1943.

Operation Kalavryta struck from Patras and Aigion on the Gulf of Corinth and from near Tripolis in central Peloponnese. All "Battle-Groups" were aimed at Kalavryta. Wehrmacht troops burnt villages and monasteries and shot civilians on their way. When they reached the town they locked all women and children in the school and marched all males 14 and older to a hill just overlooking the town. There, the German troops machine-gunned down all of them. There were only 13 male survivors. Over 500 died at Kalavryta. The survivors told their story of survival, saying that after the Germans machine-gunned the crowd, some falling bodies were covered by the dead. This way, when the Germans went through again to finish off those still alive, the few lucky ones escaped the coup-de-grace. The women and children managed to free themselves from the school, some say after a German soldier took pity on them and let them escape, while the town was set ablaze. In total, nearly 700 civilians were killed during the reprisals during Operation Kalavryta. Twenty eight communities – towns, villages, monasteries and settlements – were destroyed. In Kalavryta itself about 1,000 houses were looted and burned and more than 2,000 livestock were seized by the Germans.

In C. Konstantopoulos archives the following names of executed on the hill Kapi ( 12/13/43 ) members of Chondronikola’s family are referred :

Chondronikolas Nicholas of George 45 years old worker
Chondronikolas Antonios of Nikolas 18 years old worker
Chondronikolas George of Nicholas 16 years old worker
Chondronikolas Christos of Nikolas 14 years old student

His wife Antiope Chondronikola later said :
"I lost my husband Nikos and my three lads, Anthony, George and Christos. And I'm alone and unprotected with five orphans . "

N. Chondronikolas was in 1943, 45 years. He was born in 1898. During the year of uprooting (1922) when he escaped from the Turkish massacres and left Lithri he was 24 years old.
His name and the names of his three young boys who were massacred on the hill Kapi is engraved on the plaque of the monument of Holocaust reminding us the sacrifices of Lithrians for freedom. Let be eternal their memory .